(μια συνέντευξη τύπου)

Στην πατρίδα μου Γεωργία –όταν ξεκινούσα την καριέρα μου- εκείνη την εποχή όλα ήταν σαφή. Υπήρχαν αυτοί που υπάκουαν στο καθεστώς και αυτοί που προσπαθούσαν να δείξουν ανυπακοή. Οι πρώτοι δεν λογοκρίνονταν, ενώ για τους δεύτερους υπήρχε λογοκρισία. Οι δεύτεροι έπρεπε να υποστηριχτούν λαθραία από αυτούς που είχαν τα μέσα, που ασκούσαν τη λογοκρισία. Επομένως, είμασταν όλοι, λίγο πολύ, στην ίδια κατάσταση. Ωστόσο, γίνονταν ταινίες εκείνη την εποχή. Είχαν μεν απαγορευτεί, αλλά γίνονταν. Έτσι, σήμερα έχουμε τα ίχνη της ύπαρξης της σκέψης μιας εποχής, κατά την οποία η πνευματική σκέψη είχε πνιγεί σ’ αυτή τη χώρα.

Η Γεωργία, για μας είναι ένα όνειρο. Δεν βρίσκεται πουθενά. Ο κάθε ένας σκέφτεται με τον δικό του τρόπο την Γεωργία, προσπαθούμε να την πιάσουμε, αλλά πάντα μας διαφεύγει. Όταν ήμουν στην Γεωργία, εγώ και άλλοι σκηνοθέτες, καταφέραμε να κάνουμε ταινίες αν και η χώρα μας ήταν πολύ κλειστή.
Η Γεωργία σήμερα δεν είναι η Γεωργία όπου εγώ έκανα τις πρώτες μου ταινίες. Σήμερα, το να γυρίσω στην Γεωργία για να κάνω μια ταινία, με όλα αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν, είναι μάλλον δύσκολο. Τώρα, είναι καλύτερο να ασχοληθούν οι νέοι άνθρωποι. Εγώ κρατώ στην καρδιά μου αυτά που δέχτηκα από την Γεωργία και τα δείχνω στις ταινίες μου.

Οι Έλληνες έχετε «μολύνει» τον αμερικανικό κινηματογράφο, χωρίς να το θέλετε. Η μεθοδολογία του ενός ήρωα, του Προμηθέα, που θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο είναι το σχήμα που χρησιμοποιείται σήμερα από το Hollywood. Δείτε τον Σβαρσενέγκερ, που συγκεντρώνει πάνω του και το καλό και το κακό. Δεν νομίζω βέβαια ότι ο Προμηθέας ή ο Οδυσσέας είναι τόσο άσχημοι όσο ο Σβαρτσενέγκερ. Δείτε, επίσης, όλες τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Ένα άτομο που αντιτίθεται στα κακά όλου του κόσμου και στο τέλος τα νικά.

Στην πρώην ΕΣΣΔ υπήρχε ένα σύστημα. Το γύρισμα έπρεπε να διαρκεί 4 – 5 μήνες. Μετά από δύο μήνες ερχόταν η επιτροπή λογοκρισίας για να εξετάσει αυτό που είχαμε γυρίσει. Ήμουν αναγκασμένος να έχω τελειώσει ήδη την ταινία πριν να φτάσει αυτή η επιτροπή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στη Γαλλία γιατί εκεί η κινηματογράφηση διαρκεί για μένα δύο μήνες όχι παραπάνω. Εκ των προτέρων τα προετοιμάζω όλα. Όλη η ταινία είναι σχεδιασμένη σε χαρτιά. Οι κινήσεις των ηθοποιών, της κάμερας, τα πάντα είναι σχεδιασμένα. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να βάζω επαναλήψεις των πλάνων δύο φορές. Έτσι, προετοιμάζω τις ταινίες μου. Οι εμπνεύσεις κατά τη διάρκεια της κινηματογραφίας μπορεί να υπάρξουν, αλλά ήδη το μισό το έχω στην τσέπη μου. Στο τέλος της μέρας θέλω να πιω ένα ποτηράκι. Την άλλη μέρα μπορεί να έχω πονοκέφαλο και αυτός εμποδίζει πολύ τη σκέψη. Βγάζω λοιπόν το χαρτί από την τσέπη και διευκολύνεται η εργασία. Οι συνάδελφοι μου δεν πίνουν, δεν καπνίζουν, γιατί είναι ανήσυχοι. Δεν έχουν προετοιμαστεί. Πρόκειται για την ραχοκοκαλιά της ταινίας.

Το χαλί της ζωής μας γίνεται από πολλά νήματα, πολύχρωμα. Δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να έχει μόνο ένα νήμα με ένα κυρίαρχο χρώμα. Προσπαθώ να κάνω αρμονική την ύπαρξη των διαφόρων παραγόντων που μεταξύ τους έχουν αλληλεπίδραση και τελικά κάνουν τη δική μας σκέψη να ζει. Και η δική μας σκέψη είναι το όραμα του κόσμου που μας περιβάλλει, που δεν βασίζεται μόνο σε έναν χαρακτήρα, σε έναν ήρωα. Είμαι ενάντια στην λατρεία της προσωπικότητας.

(αποσπάσματα από δηλώσεις του στην συνέντευξη τύπου του 44ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)