Η κινηµατογραφική αίσθηση της σάρκας: Στην ταινία Intimacy του Πατρίς Σερό/ Patrice Chéreau, ο Τζέι, που έχει εγκαταλείψει τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του, συναντάει κάθε Τετάρτη, µια συγκεκριμένη ώρα, µια γυναίκα που δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτήν –ούτε καν το όνοµά της– και κάνουν έρωτα, χωρίς να ανταλλάσσουν πολλές κουβέντες µεταξύ τους. Κι αυτό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά µε τις σιωπηλές, ερωτικές επαφές τους να αποκτούν όλο και µεγαλύτερο πάθος.
Μετά η µυστηριώδης ιστορία τους έχει µια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που θα µπορούσα όµως και να την είχα ξεχάσει, όπως τόσες και τόσες ενδιαφέρουσες και ακόµα πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχω δει στον κινηµατογράφο, αν δεν υπήρχε µια πολύ δυνατή αίσθηση να µε ακολουθεί από την πρώτη θέαση της ταινίας µέχρι σήµερα. Η αίσθηση των γυµνών σωµάτων αυτής της γυναίκας και αυτού του άντρα, ο «διάλογος» µεταξύ των γυµνών σωµάτων τους, µέσα από τον τρόπο που γδύνονται µόλις συναντιούνται, τον τρόπο που αγγίζονται, τον τρόπο που τοποθετούνται το ένα σε επαφή µε το άλλο, ακόµα και τον τρόπο που αναπαύονται µετά τον έρωτα. Αλλά και η αίσθηση της σάρκας αυτών των σωµάτων, που µου µμεταδιδόταν τόσο σαν θερµοκρασία όσο και σαν «απτική» υφή της επιδερµίδας… κάτι που δεν µου έχει ξανασυµβεί µε κινηµατογραφική ταινία: ήταν σαν να ήµουν εκεί!
Τότε, που πρωτοείδα την ταινία, νόµισα πως αυτό οφειλόταν σε κάποια παράξενη δική µου διάθεση εκείνης της στιγµής. Τώρα, διαβάζω ότι ακριβώς αυτό επιδίωκε ο ίδιος ο Πατρίς Σερό: «… η κάµερα είχε την ευχέρεια να πιάσει πράγµατα που για µένα είναι ανυπολόγιστης αξίας: για παράδειγµα, το δέρµα των ηθοποιών που κοκκινίζει λόγω της διάρκειας των λήψεων. Θα µπορούσα να κοιτώ για ώρες το δέρµα τους να γίνεται κόκκινο ή πελιδνό, την εντεινόµενη σωµατική προσπάθεια ή το σηµάδι µιας κουβέρτας σε µια πλάτη», όπως λέει ο ίδιος.
Και το βλέµµα µπορεί δηλαδή να θυµάται µετά, για καιρό, τα σώµατα, την αίσθηση της σάρκας αυτών των σωµάτων; Άλλο και τούτο!

Σωτήρης Ζήκος