(αποσπάσματα από μια συνέντευξη)

[Στην ταινία Jiaoyou (Αδέσποτα σκυλιά)] Στην πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, εκεί που οι δύο χαρακτήρες ήταν πολύ κοντά, κοιτάζοντας μακριά το κενό, το σκοτάδι ή κάτι αθέατο, η διάρκεια του γυρίσματος ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα 14 λεπτά που τελικά αφήσαμε. Όταν άρχισαν να αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλον, αποφάσισα να κοπεί.
(...) Ξεκίνησα να παρατηρώ τους ανθρώπους-πινακίδες στην Ταϊπέι πριν 10 περίπου χρόνια. Αναρωτιόμουν, πώς να μοιάζει άραγε η ζωή τους; Που ζουν; Πώς πάνε τουαλέτα;
(...) Οι πόλεις που ζούμε αλλάζουν συνεχώς. Είναι σαν να ζούμε σε ένα γιγάντιο εργοτάξιο. Φροντίζω να μην λείπουν ποτέ αυτές οι αστικές σκηνές από τις ταινίες μου. Μας θυμίζουν τι χάνουμε. Έχουν μια συναισθηματική έκκληση, όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες μου με τις ιστορίες που έχουν να μας διηγηθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα τεράστιο γκράφιτι που απεικονίζει ένα ειδυλλιακό τοπίο στην εξοχή, με ποταμό και δάση, που βρήκαμε στο εγκαταλελειμμένο κτίριο όπου γυρίσαμε την ταινία. Από αυτό το γεγονός ξεκίνησε ο χαρακτήρας μας να ζωγραφίζει στα ερείπια.
(...) Με τον Λι Κανγκ Σενγκ έχουμε εργαστεί και ζήσει μαζί για πολλά χρόνια. Ξέρει πολύ καλά τι θέλω όπως και οι δύο γνωρίζουμε τι σκέφτονται οι άλλοι. Όλα προέρχονται από τα μέσα μας. Και το αφήνουμε απλά να συμβεί. Δεν θέλω από αυτόν απλώς να παίζει. Θέλω κάτι το αληθινό, ότι κι αν είναι αυτό, και του αφήνω όσο χρόνο θέλει για να το βρει. Κατά μία έννοια, αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να δώσω πίσω στον ηθοποιό την ελευθερία και την αλήθεια του.
(...) Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ μια συγκεκριμένη τάση ταϊβανέζικου κινηματογράφου. Το σινεμά που έκανα εγώ, ο Χου Χσιάο Σεν και ο Έντουαρντ Γιανγκ ήταν απελευθερωμένο, δεν οριζόταν από πουθενά. Ήταν ένα σινεμά του δημιουργού. Δεν υπήρχε κοινό ύφος κι αυτή ήταν η ελευθερία της δημιουργίας. Σίγουρα υπήρξε κάτι πολύ σπουδαίο στο ταϊβανέζικο σινεμά τα τελευταία 20 χρόνια αλλά όλοι μας κάναμε κάτι διαφορετικό από τον άλλον. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να μην ενδιαφέρεσαι για την αγορά, να μην δέχεσαι πολιτικές ή άλλες επιρροές. Αλλά να είσαι ο εαυτός σου.
(...) Μου αρέσει να κάνω ταινίες για περιθωριακούς ανθρώπους, επειδή είναι μέρος της ζωής μου και μέρος του τι είμαι.

(Αποσπάσματα από δηλώσεις του στον Nigel Andrews και στην εφ. Financial Times, 20.09.2013. Μετάφραση σημειώσεις για την παραγωγή)