Υπήρξε ένας σκηνοθέτης που σημάδεψε με την προσωπικότητα και το έργο του τη γέννηση του σύγχρονου φιλιππινέζικου κινηματογράφου. Το έργο του είναι η κύρια επιρροή για τη φιλιππινέζικη «Nouvelle Vangue» και για σκηνοθέτες όπως οι Lav Diaz, Brillante Mendoza, Khavn de la Cruz, Raya Martin, Sherad Anthony Sanchez.
Ο Lino Brocka δεν υπήρξε μόνο πρωτοπόρος στο χώρο του κινηματογράφου αλλά και σ’ αυτόν της πολιτικής. Η θέση του στο παγκόσμιο κινηματογραφικό τοπίο είναι ανάλογη ενός Clauber Rocha ή Pier Paolo Pasolini.
Όταν ο Lino Brocka σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 21 Μαΐου του 1991, οι Φιλιππίνες έχασαν ένα σκηνοθέτη ο οποίος παρ’ όλους τους περιορισμούς από τους εμπόρους του σινεμά ή την αυστηρή λογοκρισία της δικτατορίας του Marcos, κατάφερε να παράγει ταινίες υψηλής καλλιτεχνικής αξίας. Σε μια κινηματογραφική καριέρα που διήρκεσε πάνω από 20 χρόνια και συνολικό έργο 70 με 80 ταινίες, ο Lino Brocka εστίασε στις άγριες όψεις της ζωής στις Φιλιππίνες. Η μεγάλη πλειοψηφία των ταινιών του είναι φθηνές παραγωγές, γυρισμένες στα γρήγορα, ένα είδος καταναλωτικού σινεμά που εν μέρει βασίζεται στα αμερικάνικα πρότυπα και εν μέρει στις δημοφιλείς φιλιππινέζικες σειρές. Ωστόσο ο Lino Brocka ποτέ δεν εξέφρασε την απαρέσκεια του γι’ αυτές και ποτέ δε τις αποκήρυξε. Δεν ήθελε όπως εξηγούσε, να παραχωρήσει την κινηματογραφική αγορά στο σινεμά των ιμπεριαλιστών. Όπως δήλωνε χαρακτηριστικά: «Δεν ενδιαφέρομαι να δημιουργήσω τη μεγάλη φιλιππινέζικη ταινία αλλά θέλω να δημιουργήσω το μεγάλο φιλιππινέζικο κοινό».
Μέσα σ’ αυτό ογκώδες έργο, ο Lino Brocka παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, κατόρθωσε και δημιούργησε ένα όχι ευκαταφρόνητο αριθμό εξαιρετικών, αληθινά ανεξάρτητων στο πνεύμα, ταινιών. Το σινεμά του είναι ένα είδος ρεαλιστικού, άγριου, εν μέρει μελοδραματικού και εν μέρει παρεμβατικού, σινεμά. Οι ταινίες του είναι γεμάτες πάθος, οργή και τρυφερότητα. Οργή για τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στις Φιλιππίνες υπό το καθεστώς της δικτατορίας του Marco και τρυφερότητα για τους ανθρώπους και τη χώρα τους.
Ταινίες όπως το Maynila: Sa mga Kuko ng Liwanag (Manila: in the Claws of Light) (1975), Insiang (1976), Jaguar (1979), Bona (1981) και Bayan ko: Kapit sa patalim (1984) αποκαλύπτουν την σκηνοθετική του ταυτότητα του: ο Lino Brocka είναι ένας από τους αυτοδίδακτους και πριμιτίφ του κινηματογράφου, των οποίων η επιδεξιότητα και η ιδιοτυπία του ύφους είναι πολύ συχνά άγνωστες στο ευρύ κοινό. Όπως κάθε πριμιτίφ (της τέχνης του κινηματογράφου) έτσι και ο Lino Brocka γνωρίζει ποιος είναι ο συντομότερος δρόμος που οδηγεί στην ανθρώπινη καρδιά: το συναίσθημα.
Ο Βρετανός κριτικός Derek Malcolm στην εφημερίδα Guardian σημειώνει χαρακτηριστικά για το ύφος του Lino Brocka, με αφορμή την ταινία του, Manila –In claws of darkness «είναι το πιο εντυπωσιακό από τα φιλμ νουάρ του και με το οποίο υποκλίνεται τόσο στο αμερικάνικο σινεμά και τον ιταλικό νεορεαλισμό όσο και στην κινηματογραφική παράδοση της χώρας του με τα μελοδράματα που βασίζονται πάνω σε σταρ. Όλα αυτά με την δύναμη ενός σκηνοθέτη του τρίτου κόσμου που είναι αποφασισμένος να πει κάτι για την κοινωνία του. Η ταινία αφηγείται την πλούσια σε ρομαντισμό αλλά και ρεαλισμό οδύσσεια ενός αγοριού ονόματι Julio που φθάνει στην Μανίλα από την επαρχία ψάχνοντας να βρει την αγαπημένη της παιδικής του ηλικίας. Το σκότος του τίτλου είναι μια αναφορά στην πρωτεύουσα, η οποία όπως λέει ο Brocka ασκεί μια αόρατη δύναμη πάνω στις ζωές των ανθρώπων».

(αφιέρωμα για τον σκηνοθέτη προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Viennale 09)