(αποσπάσματα απο ένα masterclass)
Παρομοιάζω τον σκηνοθέτη μ΄ έναν ορειβάτη: Ανεβαίνω πάντα το ίδιο βουνό, αλλά από διαφορετική γωνία, από διαφορετική πλαγιά. Δεν έχει σημασία αν κάνω ντοκιμαντέρ, μυθοπλασία ή οτιδήποτε άλλο, πάντα προσπαθώ ν' ανακαλύψω το ίδιο πράγμα, την ανθρώπινη φύση.
Ήταν αυτές οι δυσκολίες [στην αρχή της καριέρας μου] που με έκαναν να σκεφτώ να γίνω σκηνοθέτης. Ήθελα να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να εκφράσω τα συναισθήματά μου για τους ανθρώπους και τη ζωή.
Η συμβουλή του πατέρα μου ήταν: "Εάν θέλεις να γίνεις σκηνοθέτης πρέπει να έχεις υπομονή, ποτέ να μην τα παρατήσεις".
Το σινεμά είναι σαν το κάπνισμα. Είναι πολύ δύσκολο να το κόψεις. Βασανίζεσαι από αυτό, ανησυχείς, αλλά συνεχίζεις να καπνίζεις.
[Για το στρατευμένο πολιτικά κινέζικο κινηματογράφο] Οι καλλιτέχνες αυτοί δημιούργησαν κάποια σπουδαία έργα, δεν θέλω να τα υποτιμήσω, όμως ήταν σχεδόν προπαγανδιστικά. Η ζωή έχει και ένα άλλο πρόσωπο. Οι άνθρωποι πρέπει να λένε αυτό που σκέφτονται. Εμείς ξεκινήσαμε να ρωτάμε τα “γιατί”.
(...) Βλέπαμε τον Πολίτη Κέιν και παρόλο που ήταν σε άλλη γλώσσα, με δυτικούς ηθοποιούς, τόσο διαφορετικούς από εμάς, νιώθαμε ότι είχαμε κοινά με τους ήρωες, ότι μοιραζόμασταν τόσα πολλά μαζί τους. Αυτή είναι η δύναμη του σινεμά. Τον πρώτο καιρό της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα, όταν έκλεισαν τα σχολεία, πηγαίναμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και ακούγαμε αυτού του είδους τη μουσική, ίσως και λίγο Beatles. Νιώθαμε απελευθερωμένοι και αισιόδοξοι.
(...) Η παράδοση σε κάνει περήφανο, συνάμα όμως σε περιορίζει. Είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα αυτό. Πόσο μακριά μπορεί κάποιος να φτάσει στο μέλλον χωρίς να απαρνηθεί την παράδοση του;
[Για τις αλλαγές που συντελούνται στη χώρα του] Πολλές φορές σκέφτομαι ότι είναι πολύ γρήγορες και κάποιοι δεν είναι έτοιμοι για αυτές. Ζω ακόμα στο Πεκίνο, το οποίο και αγαπώ πολύ. Όμως πολλές φορές σκέφτομαι που βρίσκομαι. Είναι αυτή η πόλη που γνώρισα νεότερος; Η παλιά πόλη αρχίζει να χάνεται, όχι μόνο η σπουδαία αρχιτεκτονική αλλά και ο τρόπος ζωής. Νιώθω ότι εξαναγκαζόμαστε να γίνουμε ένα είδος ανθρώπου το οποίο δεν είμαστε, να χάνουμε την ταυτότητά μας. Είναι τραγωδία αυτό. Και αναρωτιέμαι τι θα έχουμε σε λίγο να δείξουμε στον κόσμο ως Κινέζοι.
[Για ψηφιακό σινεμά] Ο κόσμος του κινηματογράφου αλλάζει συνεχώς και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Η τεχνολογία όμως δεν θα είναι ποτέ η ψυχή του σινεμά. Η ψυχή του σινεμά ήταν και θα είναι οι δημιουργοί του, η ματιά τους και ο τρόπος που αυτή αγγίζει την καρδιά των ανθρώπων...
(αποσπάσματα από το masterclass που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2006 στα πλαίσια του 47ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)
