(αποσπάσματα από μια συνέντευξη τύπου)

Θεωρώ ότι η μεγάλη πρόκληση για μένα είναι η ριζοσπαστικοποίηση, το να έρχεσαι δηλαδή αντιμέτωπος με το ισραηλινό κράτος και την καθεστηκυία λογική του. Αυτό προσπαθώ να κάνω, δεδομένου ότι το Ισραήλ πρέπει πλέον να δεχθεί στο παλαιστινιακό ζήτημα μία άλλη προσέγγιση. Αποδέχομαι ωστόσο το γεγονός ότι δε με συμπαθούν, ούτε εγώ τους συμπαθώ, ωστόσο ο καλύτερος ας κερδίσει.
(...) Γίνεται μία μόνιμη προσπάθεια σε παγκόσμιο επίπεδο να διαχωριστεί ο πραγματικός κόσμος από την αντίληψη που διατηρεί το κοινό για αυτόν. Σήμερα δίνεται πολύς χώρος σε ανθρώπους να ασχοληθούν με το ντοκιμαντέρ γιατί υπάρχει έντονη ανάγκη να συνδεθούμε με τον πραγματικό κόσμο. Όταν προβάλλεις ένα ντοκιμαντέρ, οι άνθρωποι γεμίζουν την αίθουσα ακριβώς από αυτή την ανάγκη. Αυτό που μας προσφέρει ένα ντοκιμαντέρ δεν είναι η μία και μόνη άποψη, αλλά η πολυμορφία απόψεων που συγκροτεί την πραγματικότητα.
(...) Πλέον θεωρώ την Παλαιστίνη και το Ισραήλ ως ένα είδος πολιτικού εργαστηρίου. Αυτό που νομίζω πως βελτιώθηκε είναι η δυνατότητα να προβάλλει κανείς ταινίες και απόψεις σαν τις δικές μου σε χώρους, όπως αυτό το φεστιβάλ. Είναι πλέον δυνατόν να προβάλλουμε στον κόσμο μία διαφορετική άποψη, άσχετα με το τι συμβαίνει στο Ισραήλ. Θεωρώ πως υπάρχει πλέον μια νέα ισορροπία δυνάμεων. Τελικά, ο θεατής είναι αυτός που κάνει τη διαφορά. Βήμα-βήμα, έχουμε φτάσει σε μία αυθόρμητη κινητοποίηση καθώς ακτιβιστές και από τις δύο πλευρές έχουν καταφέρει εδραιώσουν την παρουσία τους.
(...) [Η ταινία μου Κοινό Κράτος, Δυνητική Συζήτηση (1)] Έχει ως θέμα τη Μεσόγειο και τον Ιορδάνη ποταμό. Στην ταινία συνομιλώ με ανθρώπους που πιστεύουν πως η λύση του προβλήματος μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης δεν είναι η διαίρεση, όπως προπαγανδίζεται εδώ και δεκαετίες, αλλά το ενιαίο κράτος. Μέσα από αυτή την ταινία αντιστρέφω την εγκαθιδρυμένη λογική και ξεκινώ από το συλλογισμό πως το όλο πρόβλημα ξεκινά από τη διαίρεση, οπότε αυτό που ζητώ είναι να οραματιστεί ο κόσμος ένα ενιαίο κράτος όπου Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί θα ζουν αρμονικά.
(...) Μόνο όσοι έχουν εξουσία παριστάνουν τους αντικειμενικούς. Τόσο η υποκειμενικότητα όσο και η αντικειμενικότητα έχουν να κάνουν με την οπτική μας γωνία. Το ζητούμενο είναι λοιπόν να γίνονται δεκτές αυτές οι διαφορετικές απόψεις, αφού μόνο η συσσώρευση αυτών των υποκειμενικοτήτων είναι ικανή να μας δώσει μία ουσιαστική απεικόνιση της πραγματικότητας.
(...) Η σύρραξη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης είναι επί της ουσίας ένα αμιγώς ευρωπαϊκό ζήτημα και έχει αφετηρία τη σχέση της Ευρώπης τόσο με το Ισλάμ όσο και τον Ιουδαϊσμό. Απ’ την άλλη πλευρά, οι Έλληνες γνωρίζουν ότι αυτή η κρίση για την οποία όλοι μιλούν, αποτελεί παράλληλα και μία ευκαιρία για απο-αποικιοποίησή της από την Ευρώπη. Η Δύση μπορεί να εγκατέλειψε τυπικά τις αποικίες εδώ και καιρό, ωστόσο η αποικιοκρατική νοοτροπία παραμένει. Όταν κάποιοι κάνουν λόγο για τεμπέληδες Έλληνες και Ισπανούς, μεταχειρίζονται επί της ουσίας έναν καθαρά αποικιακό λόγο. Αυτό που εγώ θεωρώ ιερό και που πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί είναι η ευρωπαϊκή ταυτότητα, με την ανθρωπιστική της έννοια και όχι με την εθνικιστική.

(αποσπάσματα από τη συνέντευξη τύπου του Eyal Sivan κατά τη διάρκεια του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)