του Quentin Tarantino
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

Είμαι φανατικός οπαδός των ταινιών εποχής με πολεμικές τέχνες που έκαναν τη δεκαετία του 70 στο Χονγκ Κονγκ οι αδελφοί Shaw (σ.τ.μ. στούντιο παραγωγής ταινιών του Χονγκ Κονγκ ). Αν η ζωή μου είχε δύο όψεις η μια θα ήταν οι αδελφοί Shaw, και η άλλη θα ήταν τα ιταλικά γουέστερν. Στην πραγματικότητα υπάρχουν εκατέρωθεν επιρροές και στα δύο είδη. Υπάρχουν πολλά στοιχεία στις ταινίες των αδελφών Shaw που είναι δάνεια από τα ιταλικά γουέστερν. Κατά τη δεκαετία του 70, ταινίες από αυτά τα δύο είδη είχαν παρόμοια σενάρια, εικόνες και πλάνα. Υπήρχε μεταξύ τους μια πολύ βαθιά συγγένεια.
Για μένα το να βλέπω ταινίες και το να κάνω ταινίες διαπλέκονται. Από την αρχή υπήρξα οπαδός όχι τόσο ενός κινηματογραφικού είδους (genre), αλλά των υπo-ειδών. Η ταινία Reservoir Dogs δεν είναι μια γκανγκστερική ταινία, είναι μια ταινία με ληστεία: είναι από μόνη της ένα υπo-είδος. Νομίζω ο φανατικός θεατής που κρύβεται μέσα μου κολλάει για λίγο, σ' αυτό ή το άλλο υπο-είδος. Και αυτές οι εμμονές που έχω εμμπλέκονται μ' αυτό που σχεδιάζω να κάνω. Αν ποτέ χάσω το ενδιαφέρον μου να βλέπω ταινίες θα έχω χάσει ότι θα μπορούσα να έχω προσφέρει ως σκηνοθέτης.
Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που θέλει να κάνει μια ιταλική ταινία giallo, μια ευρωπαϊκή ταινία σεξ, μια ταινία με γυναικείες φυλακές, μια ταινία με αίματα που να διαδραματίζεται στις Φιλιππίνες, μια ταινία "Και οι 12 ήταν υπέροχοι" ή την δική μου ταινία σπαγγέτι γουέστερν. Αυτή εξάλλου την κάνω συνεχώς - απλώς θα πρέπει να την κάνω σαν γουέστερν.
Πάντοτε θεωρούσα ότι έχω δύο κόσμους. Υπάρχει ο φυσιολογικός κόσμος του Quentin, ο οποίος για μένα έχει όλη την πλάκα μιας "ταινίας - ταινίας", όμως στην πραγματικότητα είναι πιο αληθινός από την αληθινή ζωή. Παίρνεις όλη την φάση από μια ταινία που ανήκει σ' ένα κινηματογραφικό είδος και μετά, μέσα σ' αυτή, πετάς αυτά που συμβαίνουν στην αληθινή ζωή, ενάντια στις συμβάσεις του είδους -και μ' όλα αυτά διασκεδάζεις. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό το επινόησα εγώ- αυτή είναι η διαδικασία του Elmore Leonard που την διάβαζα στα βιβλία του και την μετέφερα στον κινηματογράφο. Αυτός είναι ο κόσμος, το σύμπαν στο οποίο υπάρχει η ταινία Reservoir Dogs και το Pulp Fiction αλλά και το σενάριο μου για το True Romance.
Μετά έχω και έναν άλλο κόσμο που είναι ο κόσμος της "ταινίας -ταινίας". Δεν είναι ο αληθινός κόσμος, είναι ο κόσμος των ταινιών. Αυτό το σύμπαν υπάρχει μόνο στην οθόνη και κατά την διάρκεια της προβολής. Η ταινία Kill Bill είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησα σ' αυτό το σύμπαν, όμως σ' αυτό τον κόσμο υπάρχουν επίσης τα σενάρια που έγραψα για τις ταινίες Natural Born Killers και From Dusk Till Dawn. Ο πιο σωστός τρόπος για να περιγράψεις τις δύο κόσμους είναι να πεις ότι όταν οι ήρωες στις ταινίες Reservoir Dogs, Pulp Fiction και True Romance πήγαινουν σινεμά, αυτές είναι οι ταινίες (του δεύτερου κόσμου) που βλέπουν.
Για μένα η σκηνοθεσία μιας ταινίας αρχίζει όταν αγοράζω άλμπουμ με μουσική επένδυση ταινιών. Πριν το βίντεο, όταν ήμουν παιδί και ήμουν ενθουσιασμένος με μια ταινία σαν το Dressed to Kill ή οποιαδήποτε άλλη, αγόραζα τα άλμπουμ με την μουσική της ταινίας. Έβαζα το κομμάτι από την σκηνή του μουσείου, και θυμόμουν την σκηνή καθώς άκουγα την μουσική. Και ορισμένες φορές, στο μυαλό σου, σκηνοθετούσες την σκηνή καλύτερα: την θυμόσουν λάθος και, όταν αργότερα την έβλεπες, έλεγες ότι "μ' αρέσει περισσότερο η δική μου η εκδοχή". Έτσι άρχισα να κάνω ταινίες στο μυαλό μου.
Όμως αυτό που επίσης με οδήγησε προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι ότι αυτό επίσης γινόταν και στις ταινίες των αδελφών Shaw: έπαιρναν κομμάτια από άλμπουμ με μουσικές διαφορών ταινιών και τα έβαζαν στην μουσικές διαφόρων ταινιών και τα έβαζαν στην ταινία τους. Και οι συνθέτες δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά γιατί θα έπρεπε να πάνε στο Χονγκ Κονγκ για τους μηνύσουν.
Η χρήση που έκαναν σ' αυτή την μουσική ορισμένες φορές είναι πολύ πιο εφευρετική απ' αυτή που γινόταν στις πρωτότυπες ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές. Η ταινία Queen Boxer ξεκινάμε μια σκηνή στην οποία χρησιμοποιείται το θέμα από την ταινία Shaft και είναι τόση συναρπαστική που γυρνάς συνεχώς την ταινία προς τα πίσω για να την δεις. Βλέποντας για πέμπτη φορά μια ταινία σαν το Sting of the Dragon Masters ξαφνικά συνειδοποιείς ότι ακούγεται το θέμα του Bernard Herrmann από την ταινία North by Northwest.

(αποσπάσματα από δηλώσεις του Quentin Tarantino στις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας Kill Bill Vol.1 και σε συνέντευξη στο Sight and Sound, October 2003).