του Baz Luhrmann

Σκηνοθέτης των ταινιών Strictly Ballroom (1992), Romeo + Juliet (1996), με τους Leonardo DiCaprio και Claire Danes, ο Baz Luhrmann έχει καταφέρει να δημιουργήσει την δική του ιδιαίτερη σκηνοθετική ταυτότητα: υπερ-κινητική σκηνοθεσία, με αναφορές στα παλιά χολιγουντιανά μιούζικαλ, εικονογραφεί μύθους κλασικούς προσαρμόζοντας στις σύγχρονες μουσικές συνθήκες. Η τελευταία του ταινία το Moulin Rouge βαδίζει στον ίδιο δρόμο.
Στις γραμμές που ακολουθούν εξηγεί το πως και το γιατί της ταινίας….

MOULIN ROUGE
Η δική μας εκδοχή για το Moulin Rouge [σ. τ. μ. έχουν γυριστεί πάνω από 15 ταινίες με ανάλογο θέμα] δεν μοιάζει με καμιά απ' αυτές που έχετε δει. Επιτρέψτε μου να κάνω έναν παραλληλισμό: ένας αφελής ποιητής, ένας Bob Dylan, συναντά τον Andy Warhol στο Factory (σ.τ.μ. το όνομα του στούντιο του Andy Warhol στη Νέα Υόρκη, χώρος συγκέντρωσης πρωτοποριακών καλλιτεχνών την δεκαετία του 60) μαζί με τον Toulouse Lautrec (σ.τ.μ. γνωστός γάλλος ζωγράφος) και τους μποέμ συντρόφους του, ανακατεύονται στο studio 54 (σ.τ.μ. γνωστή ντισκοτέκ της Νέας Υόρκης την δεκαετία του 70) σ' ένα χορευτικό ξεφάντωμα, το Can Can, σ' ένα κόσμο όπου ο πλούτος και η δύναμη συναντούν την νεότητα, την ομορφιά και την ανέχεια. Ένας απ' αυτούς ερωτεύεται ένα Rollergirl, μια πόρνη, την Satin με τα λαμπερά διαμάντια. Όπως μπορείτε να φανταστείτε όλα αυτά δεν υπήρξαν ένας εύκολος στόχος, για να τον πετύχω.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ
Είδα τους πάντες για την ταινία. Όμως ήθελα ηθοποιούς τραγουδιστές. Η Nicole Kidman (σ.τ. μ. Έκανε επι ένα χρόνο μαθήματα φωνητικής) δεν είναι η Whitney Houston. Μοιάζει μάλλον με την Marlene Dietrich, με την Marilyn Monroe, ή τον Frank Sinatrta οι οποίοι έχουν υποδυθεί ορισμένους μεγάλους δραματικούς ρόλους. Όμως εκείνη την εποχή το τραγούδι ήταν απλώς ένα μέρος μόνο από την γλώσσα της υποκριτικής.

ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Είναι παρόμοιο μ' αυτό μιας ταινίας του Bollywood (σ.τ.μ ο εμπορικός ινδικός κινηματογράφος) επειδή περνάμε από την γελοία υψηλή κωμωδία στην γεμάτη πάθη τραγωδία. Ωστόσο το ύφος περιέχει επίσης τον πυρήνα από θέματα μεγάλων μύθων. Για την ταινία Moulin Rouge χρησιμοποιήσαμε τον μύθο του Ορφέα.
Όλοι ξεκινάμε με τον ιδεαλισμό της νεότητας, όλοι έχουμε μετά κάποια σκοτεινή εμπειρία που χάνεται ο ιδεαλισμός, και αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή είναι μεγαλύτερη από μας. Επίσης αντιλαμβανόμαστε ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν, ότι οι πόρτες κλείνουν και αυτά μας φοβίζουν. Ωστόσο αν είμαστε τυχεροί ωριμάζουμε συναισθηματικά διαμέσου των εμπειριών μας -δεν καταστρεφόμαστε.. Ο πατέρας μου πέθανε την πρώτη μέρα των γυρισμάτων, την στιγμή που έλεγα "cut ". Όμως όπως μια ατάκα της ταινίας λεει: "Το σόου πρέπει να συνεχιστεί" (The show must go on).

Η ΜΟΥΣΙΚΗ
Όταν η Judy Garland (σ.τ.μ. γνωστή αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια συμμετείχε σε αρκετά μιούζικαλ), τραγουδούσε το "clang clang clang went the trolly"στην ταινία Meet me in St. Luis, που διαδραματίζεται στις αρχές του 20ου αιώνα, τραγουδούσε την ποπ μουσική, που ακουγόταν στα ραδιόφωνα την δεκαετία του 40. Μ' αυτήν την έννοια δεν κάνω κάτι καινούργιο.
Αντιμετώπισα το Moulin Rouge ως ένα μωσαϊκό με μουσικές αναφορές που διατρέχουν τον χρόνο. Επίσης αν και απεχθάνομαι τον χαρακτηρισμό "μεταμοντέρνο " (post modern) είναι κάτι τέτοιο: με την έννοια ότι υπάρχει κάποια κλασική φόρμα, η οποία ερμηνεύεται ξανά, και χρησιμοποιώντας την ποπ κουλτούρα εκφράζεται ο κλασικισμός. Η κλασική φόρμα είναι για μένα ανθρώπινα αρχέτυπα που υπερβαίνουν τον χρόνο και την γεωγραφία. Είναι τα κοινά στοιχεία που μπορούμε να βρούμε στην ιστορία του Krishna (σ. τ. μ. Ινδουιστική θεότητα) και στην ιστορία του Χριστού. Αυτό λοιπόν το οποίο κάνω στην πραγματικότητα είναι μια πολύ απλή ιδέα.

ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ
Ίσως απομονωθώ λίγο μετά απ' αυτλη την ταινία. Έχω βγάλει προς τα έξω τόσα πολλά, και έχω δεχθεί τόσα λίγα. Ο κόσμος μου λεει: "Ω, έχεις τόση ενέργεια".
Ωστόσο έχω συνέχεια την αίσθηση, ότι δεν δίνω αυτό που θα μπορούσα. Κατευθύνομαι πάντα προς το μέρος όπου η ιστορία υλοποιείται με τον τρόπο που εγώ την βλέπω και την φαντάζομαι. Εν τω μεταξύ οδηγώ όλους αυτούς τους ανθρώπους σ' αυτό τον δρόμο.
Όμως πάντα αναρωτιέμαι: "Είναι αυτός ο σωστός δρόμος ; "Μήπως όμως τους μαγεύω και τους οδηγώ προς την καταστροφή [σ.τ.μ. ο Baz Luhrmann κάνει αναφορά σ' ένα γνωστό παραμύθι της Δυτικής Ευρώπης στον Μαγικό Αυλό. Σ' αυτό ένας βοσκός που έπαιξε φλογέρα μάγεψε τα παιδιά μιας πόλης και τα οδήγησε στον γκρεμό]. Το έχω πει αυτό. Στον εαυτό μου. Και ορισμένες φορές δεν είμαι σίγουρος ότι δεν το κάνω.

(Αποσπάσματα από συνέντευξη στο Filmfestivals.com, που δόθηκε στην διάρκεια του φεστιβάλ Καννών 2001)