των Fenton Bailey & Randy Barbato

Ταινία κοινωνικό φαινόμενο, το Βαθύ Λαρύγγι (Deep Throat) υπήρξε για την ιστορία του κινηματογράφου ένα φιλμ σταθμός, μετά απ' αυτό τίποτε δεν ήταν ίδιο στο σινεμά αλλά και στην αμερικάνικη κοινωνία.
Το 1972 το πορνό, δηλαδή το κινηματογραφικό είδος που αναπαριστούσε την σεξουαλική πράξη σ' όλες της τις παραλλαγές, ήταν κλεισμένο σ' ένα γκέτο: μικροί και κακόφημοι κινηματογράφοι, μια παραγωγή που ήταν πολυ κοντά στο περιθώριο, πλήρη ανυποληψία. Μετά απο το Βαθύ Λαρύγγι το πορνό βγήκε απο το γκέτο, έγινε στοιχείο της ποπ κουλτούρας, αποενεχοποιήθηκε, έγινε η πιο κερδοφόρος κινηματογραφική βιομηχανία της Αμερικής.
Η ταινία το Βαθύ Λαρύγγι που σκηνοθέτησε ο Gerard Damiano ξεκίνησε την καριέρα της σαν μια ακόμα ταινία πορνό. Όμως υπήρχαν κάποια στοιχεία που την έκανα διαφορετική: καταρχήν η γοητευτική πρωταγωνίστριά της Linda Lovalace και μετά το σουρεαλιστικό της υπόθεσης -λόγω ενός ανατομικού προβλήματος η ηρωίδα μπορεί να φθάσει στον οργασμό μόνο μέσω του στοματικού έρωτα. Ηταν κυρίως αυτό το στοιχείο που προκάλεσε το αρρωστημένο (;) ενδιαφέρον του κοινού.
Από στόμα σε στόμα η φήμη της ταινίας διογκώθηκε και σιγά σιγά η ταινία απέκτησε ένα cult status. Βέβαια τα αίτια της επιτυχίας ήταν πολύ πιο βαθιά: στην Αμερική της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της ισότητας και της αντί-κουλτούρας, το Βαθύ Λαρύγγι υπήρξε το σύμβολο της αποενεχοποίησης και σημαία της σεξουαλικής επανάστασης, το κινηματογραφικό της μανιφέστο.
Σήμερα, τριάντα χρόνια, μετά το ντοκιμαντέρ Ιnside Deep Throat (Μέσα στο Βαθύ Λαρύγγι) των Fenton Bailey, Randy Barbato - διερευνά τις συνθήκες μέσα στις οποίες παρήχθηκε η ταινία και την αργή στην αναπτυξή αλλά κολοσσιαία στα οικονομικά της αποτελέσματα επιτυχία.
Όπως αναφέρει ο ένας από τους σκηνοθέτες ο Fenton Bailey: "η ταινία Deep Throat στην πραγματικότητα δεν αφορούσε τον στοματικό έρωτα. Ηταν μια ταινία για ένα πρόσωπο που αναζητά την σεξουαλική ικανοποίηση"  -και είναι αυτό το στοιχείο που συνδέει την ταινία με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της σεξουαλικής επανάστασης. Κυρίως όμως το ντοκιμαντέρ στέκεται στα παρεπόμενα της επιτυχίας της: στις αναστατώσεις που προκάλεσε μέσα στο κοινωνικό σώμα, στην επίθεση των συντηρητικών δυνάμεων απέναντι "στην διάδοση της ανηθικότητας" που προπαγάνδιζε - ένα μεγάλο τμήμα του ντοκιμαντέρ ασχολείται με τις δικαστικές περιπέτειες του πρωταγωνιστή της ταινίας.
Είναι το ντοκιμαντέρ μια καταγραφή του χάσματος: ανάμεσα στις ιδιοτελείς και μικρόπνοες προθέσεις των δημιουργών της ταινίας του 1972 και της αναπάντεχης φήμης που τελικά απέκτησε, των απροσδόκητων αναστατώσεων που προκάλεσε. Παράλληλα όμως είναι και ένα μικρό έμμεσο σχόλιο για την υποκριτική ηθική της Αμερικής του σήμερα.
Ο Fenton Bailey δηλώνει σχετικά: "Ζούμε σε μία σεξουαλικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, το σεξ χρησιμοποιείται για να πουληθεί το οτιδήποτε. Κι όμως, στην πραγματικότητα κανένας δε μιλάει γι' αυτό και ακόμα θεωρείται ταμπού. Αναρωτηθήκαμε ως δημιουργοί, γιατί είναι ακόμα έτσι; Βλέποντας αυτή την ταινία, που πραγματικά πέρασε στο ευρύ κοινό με έναν τρόπο που καμία άλλη ταινία πορνό δεν έχει καταφέρει, σκεφτήκαμε ότι αν το ψάχναμε, ίσως να βρίσκαμε κάποιες απαντήσεις".
Ο έτερος των σκηνοθετών Randy Barbato συμπληρώνει: "Ήταν μία μεγάλη πρόκληση επειδή εκτός από τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες της ταινίας, έπρεπε να χειριστούμε και ολόκληρη την ταινία σαν ξεχωριστό χαρακτήρα. Προσπαθήσαμε να βάλουμε αφήγηση σε διάφορα σημεία της ταινίας, καθώς και άλλες διάφορες δευτερεύουσες ιστορίες, όπως αυτές που αναφέρονται στη Μαφία και το FBI. Εκτός από όσους συνδέονταν άμεσα με την ταινία, πήραμε επίσης συνεντεύξεις από ειδικούς και συγγραφείς όπως οι Άλαν Ντέρσοβιτς, Γκορ Βιντάλ, Νόρμαν Μέιλερ, Καμίλ Πάλια, Τζον Γουότερς, Έρικα Τζονγκ, Ντικ Κάβετ, Μπιλ Μάχερ και πολλοί ακόμα".

(πηγή δ.τ.)