του Michael Moore
(δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Το πρώτο που σκέφτομαι όταν αποφασίζω να κάνω μια ταινία είναι: "Πώς μπορώ να κάνω μια καλή ταινία;". Δεν νομίζω ότι προσφέρεις καλές υπηρεσίες στην πολιτική όταν τοποθετείς την πολιτική πιο μπροστά από την τέχνη. Ωστόσο πιστεύω ότι ο κόσμος θα πάει να δει την ταινία και θα διώξει αυτό τον μπάσταρδο (τον George W. Bush) από τη θέση του.
(…...) Μετά τις Κάννες κάποιοι λένε "Αυτός (ο Michael Moore) απλώς κάνει κήρυγμα στο εκκλησίασμα". Λοιπόν, αυτό δεν είναι κακό γιατί το εκκλησίασμα κοιμάται. Το εκκλησίασμα είναι αυτοί που δεν πάνε να ψηφίσουν. Ποιοι είναι; οι πλούσιοι; η ελίτ; Όχι, αυτοί ψηφίζουν. Είναι ο φτωχοί. Οι ανύπαντρες μητέρες. Οι νέοι. Είναι αυτοί που επηρεάζονται πιο πολύ από τις αποφάσεις που παίρνονται μ' ένα άσχημο τρόπο. Λοιπόν γιατί να μην κάνουμε μια ταινία που ίσως τους δώσει ένα λόγο για να πάνε να ψηφίσουν;
(…...) Προσπαθήσαμε να βρούμε ένα τρόπο έτσι ώστε το αμερικάνικο κοινό να καθίσει και να το καταπιεί και να φύγει συγκλονισμένος και εμπνευσμένος -και όχι έχοντας ακούσει απλώς ένα κήρυγμα για δύο ώρες. Έτσι όλη η διαδικασία της σκηνοθεσίας συμπυκνώνεται στο "Πώς το κάνουμε αυτό, χωρίς να γίνει κήρυγμα;". Και ήθελα να κάνω κάτι που θα ήταν όπως το είδος της δημοσιογραφίας που θα ήθελα να δω όταν ανοίγω την τηλεόραση ή όταν ξεφυλλίζω την εφημερίδα.
(...…) Το χιούμορ δεν είναι απλώς το γράσο στους τροχούς -είναι επίσης κάτι που απαλύνει τη θλίψη. Το χιούμορ είναι αναγκαίο γιατί φέρνει τους ανθρώπους σ' ένα σημείο όπου θα κάνουν κάτι. Δεν μπορείς να φέρεις το κοινό σε κατάσταση απελπισίας και να φύγουν από τον κινηματογράφο λέγοντας "Όλα είναι μάταια, χωρίς ελπίδα". Το χιούμορ είναι απαραίτητο. Ο Τσάπλιν το είχε καταλάβει εδώ και καιρό: αν πρόκειται αντιπαραβάλλεις το Αλητάκι ενάντια στο Αφεντικό, το χιούμορ θα σου επιτρέψει να διακωμωδήσεις την εξουσία. Η γελοιοποίησης είναι ένα από τα ελάχιστα όπλα που έχει η εργατική τάξη.

(αποσπάσματα από συνέντευξη στο αμερικάνικο περιοδικό Film Comment July/August 2004).