των Robert Rodriguez & Frank Miller

Τρεις ιστορίες με τρεις κεντρικούς χαρακτήρες χαμένους μέσα στο χάος μιας σκοτεινής μητρόπολης συγκροτούν τον αφηγηματικό ιστό της ταινίας Sin City. Υπάρχει ο Hartigan ένας ηλικιωμένος αστυνομικός που έχει ορκιστεί να προστατεύει την Νάνσυ, μια στριπέρ. Υπάρχει ο Dwight, ένας ιδιωτικός αστυνομικός που μάταια προσπαθεί να αποφύγει τις περιπέτειες. Και τέλος υπάρχει ο Marv ένας σκληρός αλλά φιλοσοφημένος περιθωριακός, αποφασισμένος να εκδικηθεί τον θάνατο της Goldie, μοναδικού έρωτα της ζωής του. Βασισμένο στο γνωστό κόμικς του Frank Miller η ταινία συνιστά την ευτυχή συνάντηση τριών δημιουργών του σκηνοθέτη Robert Rodriguez, δημιουργού κόμικ Frank Miller και του Quentin Tarantino. Στις γραμμές που ακολουθούν οι Robert Rodriguez και Frank Miller σχολιάζουν την περιπέτεια της δημιουργίας της ταινίας.

Robert Rodriguez
Η ταινία είναι ανεξάρτητη, έγινε μ' ένα τρόπο ανεξάρτητο μέσω μιας εταιρείας, της Miramax. Μας έδωσαν την ελευθερία να κάνουμε κάτι όπως αυτή την ταινία, κάτι που δεν ήμασταν πολύ σίγουροι όταν το κάναμε. Είναι πολύ παράξενη, ασπρόμαυρη ταινία, με φωνή οφ, πολλούς χαρακτήρες -προαισθανόμασταν όμως ότι θα γινόταν ένα πολύ πρωτότυπο έργο.
(...) Υπάρχει μια αίσθηση μια ελευθερία όταν δεν ξοδεύεις πολλά χρήματα, επειδή οι άνθρωποι που επενδύουν στην ταινία ξέρουν ότι θα πάρουν πίσω τα χρήματα τους. Αυτή η κατάσταση σου επιτρέπει να είσαι σχεδόν πειραματιστής προσπαθώντας να ωθήσει τα πράγματα λίγο παρά πέρα και να κάνεις κάτι που να είναι πρωτότυπο στα αλήθεια. Δεν νομίζω ότι κάποιος από τους ηθοποιούς αισθάνθηκε την πίεση που συνήθως αισθάνεται σε μια κανονική ταινία.
(...) Διαβάζοντας τα βιβλία του Miller ανακάλυψα φανταστικές εικόνες. Μ' άρεσε το ότι ο διάλογος δεν ακουγόταν σαν κινηματογραφικός διάλογος, ότι τα οπτικά στοιχεία δεν έμοιαζαν καθόλου με ότι βλέπουμε σε μια ταινία. Ήταν πολύ πιο απρόβλεπτο από οποιαδήποτε σενάριο. Έτσι ήθελα να μεταφέρω το όραμα του Frank Miller στην οθόνη όπως ακριβώς ήταν. Δεν ήθελα να κάνω την εκδοχή Robert Rodriguez για το Sin City. Ήθελα να κάνω το Sin City του Frank Miller. Ήξερα ότι με την τεχνολογία που γνώριζα πώς να την χρησιμοποιήσω -φωτισμός, φωτογραφία, οπτικά εφέ- θα μπορούσαμε να κάνουμε την ταινία να δείχνει και να έχει την αίσθηση ακριβώς όπως το βιβλίο.
(...) Πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα ο Francis Ford Coppola ήρθε στο στούντιο μας, ήταν ένα απλό πλατό. Κοίταξε γύρω του και είπε: "Πάντοτε ήθελα να έχω ένα μέρος όπου διαφορετικοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί θα μπορούσαν να έρχονται και να κάνουν πειραματικό σινεμά": Το κράτησα μέσα μου -και επίσης αυτό ήταν ένας από τους λόγους που φέραμε τον Quentin Tarantino. Προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι δημιουργικό.
(...) Νομίζω ότι η ταινία είναι όπως ένα βιβλίο: είναι τόσο στυλιζαρισμένη και γι’ αυτό δεν είχαμε προβλήματα με την λογοκρισία και την επιτροπή για τις ακατάλληλες σκηνές. Είδαν την ταινία ως κάτι πολύ στυλιζαρισμένο, μη ρεαλιστικό, πολύ συμβολική ταινία, μια προσέγγιση στο θέμα πολύ «conceptual art». Η ταινία Sin City είναι ένα φιλμ νουάρ.

Frank Miller
Η βία είναι κάτι πολύ πιασάρικο στις μέρες μας. Όσον αφορά τον ισχυρισμό ότι κάποιοι ενθαρρύνονται να αυτοκτονήσουν από τις ταινίες: δεν πιστεύω στην θεωρία ότι «πίθηκος-βλέπει, πίθηκος -κάνει». Τα δράματα μου είναι ακραία και έτσι πάντα θα είναι... Οι Ιάπωνες έχουν την πιο βίαιη λογοτεχνία και τις πιο βίαιες ταινίες στο κόσμο και επίσης έχουν τα χαμηλότερα ποσοστά βίαιων εγκλημάτων.
(...) Όσον αφορά τον Mickey (Rourke): δεν παρακολουθούσα πολύ σινεμά τα τελευταία χρόνια. Συζητούσα με τον Robert Rodriguez για τους ηθοποιούς και μου είπε «Τι σκέφτεσαι για τον Mickey Rourke στον ρόλο του Marv;». Συναντηθήκαμε με και ήρθε με το σκυλί του. Μιλήσαμε για περίπου μισή ώρα. Στο σημειωματάριο μου έγραψα ότι ο Mickey Rourke είναι ο Marv. Δεν υπήρχε καμιά αμφίβολα γι’ αυτό.

(αποσπάσματα από συνέντευξη τύπου στο φεστιβάλ Καννών 2005).