του John Cameron Mithell
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Ήθελα η δράση της ταινίας να επικεντρώνεται σ’ ένα σύγχρονο underground club, ένα ιδιωτικό σαλόνι όπου όλες οι μορφές σεξουαλικότητας να επιτρέπονται, κάτι σαν σαλόνι της Gertrude Stein στο Παρίσι και τα σαλόνια της Νέας Υόρκης του σήμερα, μια μάλλον τρελή ανάμειξη ζωντανής μουσικής, αναγνώσεων, παρουσίασης εικαστικών τεχνών και επιπελόν ομαδικού σεξ.
Είχα την ιδέα να κάνω μια Νέοϋρκέζικη κωμωδία γεμάτη συναισθήματα, η οποία να’ ναι εξαιρετικά ειλικρινής όσον αφορά τα σεξουαλικά, που θα επέτρεπε στους θεατές να ταυτιστούν και η οποία αν είναι δυνατό να είναι αστεία. Μια ταινία που δεν θα προσπαθούσε να είναι ερωτική, αλλά που αντίθετα θα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την γλώσσα της σεξουαλικότητας ως μια μεταφορά για άλλες πλευρές των χαρακτήρων.
(...) Εμπνεύστηκα από το έργο αρκετών ευρωπαίων σκηνοθετών που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούν μ’ ένα μεταφορικό τρόπο το σεξ. Στις ΗΠΑ το περιβάλλον είναι πιο πουριτανικό. Μεγάλωσα σ’ ένα περιβάλλον συντηρητικού καθολικισμού. Στις ΗΠΑ μας ελέγχει μια πουριτανική κυβέρνηση, μια θεοκρατία, τρόπος του λέγειν, με την οποία πολλοί είναι αυτοί που δεν συμφωνούν.
Και σίγουρα όταν έκανα την ταινία υπήρχε στο μυαλό μου το στοιχείο της πρόκλησης. Όμως πέρα απ’ όλα ήθελα να χρησιμοποιήσω το σεξ μεταφορικά για πράγματα πιο παγκόσμια: για τον έρωτα και το φόβο, για την συνάφεια. Σκέφθηκα ότι η γλώσσα του σεξ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όπως η γλώσσα της μουσικής σ’ ένα μιούζικαλ. Δεν σκόπευα να διερευνήσω την ερωτική πλευρά του σεξ, αυτό έχει εξαντληθεί -ήθελα να δω τις άλλες πλευρές του σεξ.
Οι περισσότεροι θεατές λένε ότι στο τέλος της ταινίας το σεξ ήταν το τελευταίο που σκεφτόταν: αυτός ήταν ο στόχος μας να υπενθυμίσουμε στους θεατές ότι το σεξ είναι άλλη μια πινελιά στον πίνακα της ζωής.
Είναι ενδιαφέρον ότι η πορνογραφία παραδοσιακά θεωρείται ως κάτι κακό. Μ’ αρέσει η πορνογραφία, όμως δεν θεωρώ αυτή την ταινία πορνογραφική, γιατί αυτό που ορίζει την πορνογραφία είναι η απουσία καλλιτεχνικών προθέσεων. Ο σκοπός της πορνογραφίας είναι διέγερση και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που’ χει στύση βλέποντας αυτή την ταινία. Το ερωτικό στοιχείο σίγουρα δεν ήταν η προτεραιότητα μου.
(...) Μ’ αρέσει να μην έχω πίεση χρόνου κάνοντας μια ταινία. Δούλεψα δύομιση χρονιά με τους ηθοποιούς. Επέλεξα για τους ρόλους τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που ήξερα. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε πρόβες και αρχίσαμε να δημιουργούμε τους χαρακτήρες και την ιστορία. Κάποιοι τα παράτησαν και άλλοι καινούριοι ήρθαν ενδιάμεσα. Δεν νομίζω ότι ο πολύ χρόνος είναι πρόβλημα όταν αναπτύσσεις ένα σενάριο. Χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετά για να εξασφαλίσουμε τη χρηματοδότηση. Ήταν ένα είδος περιπέτειας.

(αποσπάσματα από συνέντευξη τύπου στο φεστιβάλ Καννών 2006)