του Neil LaBute
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

(Η αρχική ταινία του 1973 του Robin Hardy) ήταν μια ταινία που είτε κάποιος την ήξερε πολύ καλά, είτε την αγνοούσε τελείως. Μ’ άρεσε η ιστορία της ταινίας, μ’ άρεσε ο τρόπος που τελείωνε.
Μ’ αυτή την ταινία που σκηνοθέτησα βρέθηκα σ’ ένα σύμπαν που πιθανώς είναι πολύ κοντά στο είδος των ταινιών που πριν είχα κάνει: στην διερεύνηση το πώς άνδρες και γυναίκες σχετίζονται μεταξύ τους, το είδος της εξουσίας που υπάρχει μεταξύ τους.
Ο Edward είναι κάποιος που προέρχεται από μια παραδοσιακή κοινωνία, στην οποία είναι άνδρας και αστυνομικός. Ωστόσο το όπλο του και όλα αυτά που συμβολίζουν την εξουσία στον έξω κόσμο σημαίνουν ελάχιστα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Έτσι ακόμα και η αναζήτηση του δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον γι’ αυτούς. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει σ’ αυτό το τόπο και απογοητεύεται από το γεγονός ότι δεν μπορεί να καταλήξει κάπου. Ενώ αισθάνεται ότι έχει την εξουσία, στην πραγματικότητα από την στιγμή που βρέθηκε στο νησί βρίσκεται σε αδιέξοδο. Έτσι οι επιλογές του περιορίζονται καθώς η αφήγηση προχωρά.
Η μητέρα του παιδιού (που έχει εξαφανισθεί) είναι κάποια που τη γνωρίζει. Γι’ αυτό φθάνει στο νησί Summersisle, επειδή ενδιαφέρεται να τη δει πάλι και να ανακαλύψει τι συνέβη. Την πρώτη μέρα στον νησί ακούει η Rowan δεν υπάρχει, ακούει ότι έχει πεθάνει, ότι η μητέρα της τρελάθηκε. Δεν γνωρίζει ποιο να εμπιστευθεί. Νομίζω ότι το νησί είναι ένας πολύ γοητευτικός τόπος για τους θεατές. Οι πάντες σ’ αυτό φαίνεται ότι κρύβουν κάτι.
(Ο Nicolas Cage στο ρόλο του Edward Malus) έκανε το διάλογο της ταινίας να ακούγεται απόλυτα σωστός, ταίριαξε πάνω του –όμως δεν τον επέλεξα γι’ αυτό. Γνωρίζω τη δύναμη του Nic και την ικανότητα σαν χαμαιλέοντας να γίνεται ο οποιασδήποτε. Ο Nicolas Cage κάνει τον Edward να είναι ένας πολύ ανθρώπινος χαρακτήρας. Στην απογοήτευση του υπάρχει κάποιο χιούμορ. Οι άνθρωποι στο νησί συνεχώς τοποθετούν τοίχους μπροστά του και θεωρώ ότι η αίσθηση του χιούμορ που έχει ο Nic του επιτρέπει να χρωματίζει με χιούμορ τις καταστάσεις. Είναι σημαντικό να ανατρέπεις αυτό που περιμένουν οι θεατές, τοποθετώντας στιγμές χιούμορ μέσα στις στιγμές τρόμου.

(πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή)