του Joe Wright
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία είναι πολύ «οπτικό»και προσπάθησα να κάνω μια κυριολεκτική μεταφορά του βιβλίου. Οι περισσότερες αλλαγές που έγιναν, έγιναν μάλλον για οικονομικούς λόγους παρά για δημιουργικούς. Το βιβλίο προφανώς λειτουργεί και γι’ αυτό προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί σ’ αυτό. Είχα την πεποίθηση ότι η ταινία θα λειτουργούσε να μέναμε κολλημένοι πάνω στην αλήθεια του βιβλίου.

Νομίζω ότι πολλοί λογοτέχνες θεωρούν ότι η λογοτεχνία και ο γραπτός λόγος έχουν ένα είδος μονοπώλιο πάνω στην εσωτερική αλήθεια. Προσωπικά ως δυσλεξικός δεν συμφωνώ μ’ αυτό. Πιστεύω ότι οι ταινίες του Fellini ή του Bergman ή των άλλων μεγάλων μαστόρων του κινηματογράφου μιλάνε για την αλήθεια, όπως και τα μυθιστορήματα του Tolstoy ή του Dickens. Είναι απλώς ένα άλλο μέσο. Έτσι όποιος θεωρούσε ότι το βιβλίο ήταν αδύνατο να μεταφερθεί στον κινηματογράφο προφανώς υποτιμούσε την δύναμη του κινηματογράφου.

Όσον αφορά τη διεύθυνσή των ηθοποιών δεν είμαι οπαδός της Μεθόδου. Σίγουρα έχε κάποια θέση και δεν την απορρίπτω τελείως. Νομίζω ότι όσον αφορά το σινεμά η υποκριτική δεν έχει εξελιχθεί τα τελευταία 35 χρόνια. Οι νέοι ηθοποιοί θεωρούν ότι είναι πολύ σύγχρονοι επενδύοντας τον χρόνο τους στην Μέθοδο. Ενώ στην πραγματικότητα αυτό είναι πολύ παλιομοδίτικο. Πιστεύω ότι πρέπει να επανεξετάσουμε την τέχνη της υποκριτικής στον κινηματογράφο και τι σημαίνει. Και ο μόνος τρόπος για να το κάνουμε είναι ίσως να κοιτάξουμε προς τα πίσω και μετά να πάμε μπροστά.

Για μένα ο καλύτερος σκηνοθέτης, όσον αφορά τους ηθοποιούς, στο αμερικάνικο σύστημα είναι ο David Lynch. Πάντα μ’ άρεσε ο τρόπος που διευθύνει τους ηθοποιούς τους. Και όμως, κανένας δεν μιλά για τις ερμηνείες στις ταινίες του.

Μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ Steadicam και να γυρίζω μονόπλανα. Υπάρχει μια έκρηξη αδρεναλίνης όταν τα γυρίζεις. Είναι όπως ένα μεγάλο στοίχημα Υπάρχει πολύ χορογραφία Επιπλέον αφιερώνεις μια ολόκληρη μέρα για τέτοια πλάνα. Αν κάτι πάει λάθος τότε έχεις «ποντάρει» πολλά χρήματα, προσπάθεια και χρόνο. Μ’ αρέσουν αυτού του είδους τα στοιχήματα. Έχουν πλάκα. Μ’ αυτά τα πλάνα δημιουργείς ένα χάπενινγκ. Είναι ένα είδος θεάτρου. Έχεις 1600 άτομα που εστιάζουν στα ίδια πέντε λεπτά και που βλέπουν αυτόν τον χρόνο ως σημαντικό.

Από ταινίες που έχουν μονόπλανα (πλάνα μεγάλης χρονικής διάρκειας) μ’ αρέσει το Touch of Evil'που είναι ένα αριστούργημα. Ιδιαίτερα μ’ αρέσει η ταινία Russian Ark, που είναι εκπληκτική, Επίσης έχω επηρεαστεί από ένα βρετανό σκηνοθέτη που λέγεται Alan Clarke. Έκανε ταινίες όπως το Elephant που ενέπνευσε τον Gus van Sant για το δικό του Elephant. Επίσης έκανε μια πολύ μεγάλη ταινία για την τηλεόραση με τον τίτλο Road. Ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε την Steadicam στην Βρετανία πολύ πριν την ταινία The Shining.
Επίσης ένας καλλιτέχνης που λέγεται Sam Taylor-Wood έκανε ένα βίντεο κλιπ για τον Elton John στο οποίο Robert Downey Jr. τραγουδούσε το "I Want Love". Εκεί υπήρχε ένα μονόπλανο που μ’ άρεσε πολύ.

(δηλώσεις του σκηνοθέτη σε διάφορα site)