του Jason Reitman
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Όταν ήμουν 12 ετών, οι γονείς μου αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα παιδί. Μεγάλωσα σε ένα τυπικό σπίτι προαστίων με αρωματικά sticks και καδραρισμένα οικογενειακά πορτραίτα, όπου όλη η οικογένεια είναι ντυμένη στα άσπρα. Ένα πρωί μαζευτήκαμε στο σαλόνι, όπου εγώ και η αδερφή μου πληροφορηθήκαμε πως θα μας επισκεπτόταν κοινωνικός λειτουργός για να εκτιμήσει εάν το σπίτι μας ήταν κατάλληλο για την υιοθεσία παιδιού. Ήταν ουσιαστικά μια δοκιμαστική ακρόαση για το πόσο καλή οικογένεια ήμασταν.
Φυσικά ήμασταν η τέλεια επιλογή ...μια ευτυχισμένη, στοργική και ευκατάστατη οικογένεια που υιοθετούσε για όλους τους σωστούς λόγους. Θυμάμαι όμως την πίεση που ένιωθα. Πέρναγα ώρες μπροστά στον κοινωνικό λειτουργό και η συμπεριφορά μου θα μπορούσε να είναι η διασκευή της ζωής μου σε βρετανικό μυθιστόρημα.
Η ιστορία της Τζούνο προέρχεται από την παιδική ηλικία της Ντιάμπλο, της σεναριογράφου, όπου μια από τις καλύτερές της φίλες έμεινε έγκυος στο Λύκειο και αποφάσισε να κρατήσει το παιδί. Συχνά τη ρωτάνε τι της έδωσε την ιδέα να μετατρέψει την ιστορία αυτή σε ταινία. Η πρώτη σκηνή την οποία σκέφτηκε –ο πυρήνας του Juno- είναι η συνάντηση με τους υποψήφιους γονείς του μωρού, οι οποίοι ζουν σε ένα πολυτελές σπίτι στα προάστια. Υπάρχει κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο όσον αφορά τη δυναμική των χαρακτήρων στη συγκεκριμένη σκηνή.
· Ένας μεσοαστός πατέρας βρίσκεται σε ένα σπίτι όπου, σε κανονικές συνθήκες, θα βρισκόταν μόνο για να επιδιορθώσει το καλοριφέρ, ενώ τώρα τον αντιμετωπίζουν ως μέλος της βασιλικής οικογένειας.
· Ένας τριαντάχρονος άντρας, τρομοκρατημένος με την προοπτική να γίνει πατέρας, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη σύζυγό του και την μοναδική αυτή έφηβο που τον έχει συναρπάσει.
· Μια τριαντάρα γυναίκα, η οποία δεν μπορεί να αποκτήσει δικό της παιδί, έχει στραφεί σε μια έφηβο, την οποία αν συναντούσε τυχαία στο εμπορικό κέντρο μια οποιαδήποτε άλλη μέρα, θα την είχε αγνοήσει. Προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοριτσιού, το οποίο βλέπει την εγκυμοσύνη ως μπελά.
· Ένα μικροσκοπικό δεκαεξάχρονο κορίτσι αποκτά τη δύναμη να περνά τους ενήλικους από δοκιμαστική ακρόαση.
Στο τέλος της μέρας, το Juno δεν είναι τόσο μια ταινία για την εγκυμοσύνη μιας έφηβης όσο για τη λεπτή ισορροπία των σχέσεων αυτών.
(…) Όταν σκέφτομαι τη σκηνή που προανέφερα και την προσέγγιση των χαρακτήρων, νιώθω πως η Ντιάμπλο κι εγώ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουμε κάτσει στις αντικριστές θέσεις του σαλονιού στη σκηνή αυτή. Είναι αυτός ο συνδυασμός των εμπειριών. Η συνεργασία των διαφορετικών απόψεων εμπλούτισε την ταινία με χιούμορ αλλά και με τρυφερότητα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)