του James Gray
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ιδέα για την ταινία προήλθε από μια φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα New York Times και η οποία έδειχνε την κηδεία ενός αστυνομικού. Στη φωτογραφία έβλεπες όλους αυτούς τους ανθρώπους κάποιας ηλικίας να αγκαλιάζονται, κλαίγοντας και θρηνώντας ένα συνάδελφο τους που σκοτώθηκε κατά την εκτέλεση του καθήκοντος. Η εικόνα αυτή είχε τέτοια συνθηματική δύναμη. Είχα άγχος γιατί ήθελα να κάνω κάτι που να μην είχε μόνο αγωνία, αλλά να είναι εκρηκτικό, δραματικό και γεμάτο δράση.
(...)Το να κάνεις μια ταινία είναι κάτι πολύπλοκο. Είναι σαν να είσαι με τέσσερις φίλους και να μην μπορείτε να αποφασίσετε σε ποιο εστιατόριο να πάτε να φάτε. Φαντάσου 200 ανθρώπους για δύο χρόνια, να πρέπει να είναι όλοι μαζί και αυτό να κοστίζει εκατομμύρια. Ήθελα να κάνω την ταινία μέσα σε περιορισμένα όρια από οικονομικής πλευράς γιατί αυτό που μ’ αρέσει είναι ένας συνδυασμός θεάματος και αλήθεια.
(…) Αν είσαι τυχερός μπορείς να κάνεις την ίδια ταινία συνεχώς. Αυτό που θέλω να κάνω είναι να έχω μια συγκεκριμένη πρόοδο. Από τη στιγμή που θέλω η ταινία να έχει συναίσθημα, ο μόνος τρόπος για να το πετύχω αυτό είναι σε κάποια σημεία να προσπαθήσω να μιμηθώ τη ζωή μου. Το «κινηματογραφικό είδος» είναι απλώς η πρόφαση. Αυτό που προσπαθώ να πετύχω είναι να’ χει αυτό ένα συναισθηματικό φόρτο. Πιστεύω ότι πρέπει η ταινία να’ ναι προσωπική. Έτσι το να κάνεις συνεχώς την ίδια ταινία είναι για μένα κάτι καλό.
Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης όλων των εποχών είναι ο Fellini.
Το να δουλεύω με τον Joaquin Phoenix ήταν σαν ένα ταξίδι στο σπίτι του Marquis de Sade είχε πλάκα. Είναι κάτι ανάμεσα στη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και το Salo του Pasolini. Είναι ένας υπέροχος καλλιτέχνης και ένας μεγάλος ηθοποιός.

(αποσπάσματα από συνέντευξη τύπου στη διάρκεια του φεστιβάλ Καννών 2007)