του Jonathan Levine

Καλοκαίρι του 1994 στη Νέα Υόρκη του νεοεκλεγμένου συντηρητικού δημάρχου Τζουλιάνι και η μυρωδιά της μαριχουάνας με τη συνοδεία των χιπ-χοπ ήχων κατακλύζουν την ατμόσφαιρα σε πείσμα μιας όλο και αυστηρότερης τάσης πολιτικής ορθότητας.
Ο έφηβος Λουκ περνάει το τελευταίο του καλοκαίρι πριν το κολέγιο πουλώντας χόρτο και κυνηγώντας την κόρη του ψυχιάτρου (και πελάτη) του, καθώς εξερευνά μια πόλη που αλλάζει διαρκώς κάτω από τα πόδια του. Και με έναυσμα αυτή την ιστορία ενηλικίωσης, ο νεαρός Jonathan Levine/ Τζόναθαν Λέβιν εκκινεί κι επισήμως το κίνημα της μελαγχολίας για τα 90s.
Ο σκηνοθέτης Jonathan Levine δηλώνει: «Το 1994 ήταν και για μένα η χρονιά που τέλειωσα το σχολείο. Και ήθελα να κάνω μια ταινία για εκείνη την εποχή. Για εκείνη την περίοδο στη ζωή κάποιου. Και πραγματικά μου αρέσουν οι καλές ταινίες με θέμα τα σχολεία και τους εφήβους. Και για μένα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να είμαι αυθεντικός, το να μην αναφέρομαι στη σημερινή εποχή. Σήμερα είμαι τριάντα και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι κάνουν τα παιδιά σήμερα. Άρα έπρεπε να το αλλάξω. Και να πάω πίσω. Και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει αυτή η μουσική. Σπάνια βάζει κανείς τέτοιου είδους μουσική στο φιλμ, πολλοί άνθρωποι λοιπόν ενθουσιάστηκαν με αυτήν την κίνηση! Σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά, πίσω στο 1994, όλοι έπαιζαν με αυτά, κι εγώ ακόμα. Και δεν λέω πως ήταν κάτι καλό, για την ακρίβεια είναι κάτι πολύ, πολύ χαζό. Αλλά είναι ένα φαινόμενο υπαρκτό. Δεν νομίζω πως είναι μια ταινία για τα ναρκωτικά, όσο για την άρνηση του να ηθικολογήσει για αυτά. Είναι μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή».