του Steven Soderbergh
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Steven Soderbergh, σκηνοθέτης
Όσο περισσότερα μάθαινα για την ιστορία, τόσο πιο ενδιαφέρον μου φαινόταν το υλικό. Ήξερα ότι στο παρελθόν είχαν γίνει σημαντικές ταινίες πάνω σε παρόμοια θέματα, από σπουδαίους δημιουργούς. Σκέφτηκα ότι ένας τρόπος να κάνεις κάτι ξεχωριστό ήταν να παρουσιάσεις την τραγική ειρωνική του θέματος. Όλα βρήκαν το δρόμο τους όταν πήρα αυτή την απόφαση.
Μπορείς να πιστέψεις πολύ εύκολα στον Ματ (Ντέιμον/ Matt Damon). Είναι ένας ευπαρουσίαστος νέος άντρας που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι μπορεί να σου πει ψέματα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την ιστορία επειδή πρέπει να πιστεύεις συνεχώς σε αυτά που λέει, ειδικά όταν λέει ‘Αυτό είναι. Σου είπα όλα όσα είχα να σου πω.’ Κάθε φορά που το λέει αυτό, πρέπει να τον πιστεύεις. Η φυσιογνωμία του Ματ αποπνέει μία γοητεία και μία έμφυτη αισιοδοξία που του επιτρέπει να το καταφέρνει αυτό.
Γνωρίζω επίσης ότι δεν φοβάται τίποτε και ότι θα μπορούσε να αποδώσει κάθε πτυχή του χαρακτήρα του Μαρκ (Mark Whitacre), άσχετα με το πώς θα τον κάναμε να φαίνεται. Άσχετα με το βάρος ή τα μαλλιά του, ήξερα ότι ο Ματ θα μπορούσε να ‘βυθιστεί’ μέσα σε αυτόν το χαρακτήρα, χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Όταν αρχίσαμε τη διαδικασία επιλογής των ηθοποιών είχα στο μυαλό μου να πάρουμε stand-up κωμικούς, επειδή βγάζουν μία ιδιαίτερη δυναμική στη σκηνή. Και ζήτησα από την υπεύθυνη επιλογής ηθοποιών, την Κάρμεν Κούμπα, να αρχίσει να ψάχνει σε stand–up comedy χώρους. Ήθελα ηθοποιούς που να μην είναι απαραιτήτως πολύ γνωστοί στο ευρύ κοινό και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχής με τις επιλογές της.

Matt Damon, ηθοποιός
[Η υπόθεση της ταινίας] Είναι σα να καθαρίζεις ένα κρεμμύδι. Ξεκινάς κάνοντας κάποιες υποθέσεις και μετά συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να υποθέτεις τίποτα, καθώς η κατάσταση είναι εντελώς παράλογη. Πρόκειται για μία θαυμάσια ιστορία και για έναν πραγματικά απίστευτο χαρακτήρα.
[Ο ήρωας] Είναι επιτυχημένος, ανερχόμενο στέλεχος που δουλεύει σε αυτή την μεγάλη εταιρεία, γεγονός που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως φτάνει να κάνει ό,τι κάνει. Θα μπορούσε να το κάνει για αλτρουιστικούς λόγους – ίσως να είναι πράγματι αντίθετος ιδεολογικά με τη δημιουργία καρτέλ τιμών - αλλά σιγά – σιγά συνειδητοποιείς ότι υπάρχει κάτι παραπάνω. Και αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που κάνει αυτόν το χαρακτήρα τόσο συναρπαστικό.
Το πρόσωπό του επίσης είναι πιο στρογγυλό από το δικό μου, οπότε έπρεπε να κρύβω ‘γεμίσματα’ στα ούλα μου για να προεξέχουν περισσότερο τα μάγουλά μου. Και φόρεσα και ψεύτικο μουστάκι. Ο Γουίτεκερ ήταν επίσης φαλακρός και φορούσε περούκα, αλλά η περούκα του ήταν τόσο πετυχημένη που κάνεις δεν ήξερε ότι δεν είχε μαλλιά. Το συγκεκριμένο στοιχείο αποτελεί μία πετυχημένη μεταφορά για το χαρακτήρα του. Ήταν μπροστά στα μάτια όλων, αλλά κανείς δεν τον είχε καταλάβει ποτέ.
Είναι σκέτη απόλαυση να τον βλέπεις να προσπαθεί να ανοίξει συζητήσεις και να προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους να αποκαλύψουν συγκεκριμένα πράγματα, ώστε να τους ηχογραφήσει. Και είναι πολύ καλός σε αυτό. Πρέπει να φέρεται έξυπνα και του αρέσει να δείχνει εξυπνάκιας.
[Η αφήγηση του Γουίτεκερ δεν είναι μόνο αναξιόπιστη] Είναι περισσότερο μία κρίση συνείδησης, ένα είδος παράλληλης σκέψης. Μπορεί και να είναι στη μέση μίας συζήτησης με κάποιον, όταν κάτι πυροδοτεί αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο που κανείς δεν μπορεί να ξέρει που θα οδηγήσει: σε γραβάτες, πολικές αρκούδες, αεροπορικά μίλια, ο,τιδήποτε!
Αν το δεις αντικειμενικά, φαντάζει αδύνατο να περιμένεις ότι θα γίνεις πρόεδρος σε μία εταιρεία, της οποίας έχεις προκαλέσει τη διάλυση. Αλλά με τον τρόπο που σκέφτεται ο Μαρκ, τα μεγαλοστελέχη της ADM είναι οι κακοί. Κάνουν κάτι παράνομο. Οπότε γιατί να μην ανταμείψουν τον τύπο που ‘καθαρίζει’ τη φήμη αυτής της μεγάλης εταιρείας; Τι καλύτερο για τους μετόχους από το να έχουν αυτόν τον άνθρωπο να διοικεί την εταιρεία; Το αν αυτό είναι ένα λογικό επιχείρημα, είναι μία άλλη κουβέντα.
[Η μουσική] Δίνει έναν ενδιαφέροντα τόνο σε μία ταινία με ένα θέμα που δεν θα πίστευες ότι θα μπορούσε να αποδοθεί με κωμικό τρόπο. Αλλά η ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο εξιστορείται είναι τόσο παράλογος που δεν μπορείς παρά να γελάσεις.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)