του Derick Martini
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Το Lymelife γεννήθηκε μέσα από μια διαδικασία που ονομάζω «δημιουργική ματαίωση». Η πρώτη ταινία που έγραψα και σκηνοθέτησα ήταν ευλογία για την καριέρα μου και κατάρα για την ψυχολογία μου. Ήμουν 23, είχα γράψει μόνο για το θέατρο και ήθελα πολύ να κάνω κινηματογράφο. Έτσι αποφάσισα να γράψω ένα σενάριο που να μπορεί να γυριστεί με ένα μικρό budget και το οποίο θα γινόταν πραγματικότητα με την υποστήριξη φίλων και γνωστών. Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία "Smiling Fish And Goat On Fire" που γυρίστηκε σε 12 σκληρές ημέρες, σε φιλμ, σε πολλές διαφορετικές τοποθεσίες και με μία ιστορία που τελικά δούλεψε!
Παρόλα αυτά η νοοτροπία «κάνω απλά μια ιστορία να δουλέψει» άρχισε να με φθείρει. Ένοιωθα πως έχανα την ευκαιρία να πω κάτι πιο σημαντικό και ουσιαστικό. Και παρόλο που έβγαζα αρκετά χρήματα ως σεναριογράφος δεν μπορούσα να αγνοήσω αυτό συναίσθημα. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ο λόγος που δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω από το «μια ιστορία να δουλέψει» ήταν το ότι δεν είχα εξερευνήσει αρκετά τις δικές μου εμπειρίες ζωής, όσα είχα ζήσει. Τότε ήταν που ο αδερφός μου κι εγώ αρχίσαμε να γράφουμε το Lymelife.
Αντλήσαμε έμπνευση από αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας, πολύ σημαντικές για μας και ελπίζουμε να φανούν το ίδιο σημαντικές και στους θεατές. Στην πραγματικότητα μεγάλωσα στις αρχές της δεκαετίας του 90 στα προάστια της Νέας Υόρκης, κάτι που ήταν για μένα σαν να μεγαλώνω στα αρχαία ερείπια της Ρώμης. Οικογένειες αγαπημένες, ευκατάστατες και υγιείς εδώ και δύο δεκαετίες, τώρα έδειχναν κατά κάποιο τρόπο να καταρρέουν κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί. Μετά από λίγο ψάξιμο ανακάλυψα ότι στις αρχές του ’70 πολύ Αμερικανοί μικροαστοί (ένα μείγμα από Ιταλούς, Εβραίους, Ιρλανδούς κ.α.) που ζούσαν στο Μπρούκλιν και το Κουίνς εξελίσσονταν γρήγορα και έκαναν πραγματικότητα την δική τους εκδοχή για το αμερικάνικο όνειρο.
Τα πράγματα άλλαζαν. Η αστική εξάπλωση και η βιομηχανική ανάπτυξη έδιναν σε αυτούς τους ανθρώπους ευκαιρίες που δεν είχαν ποτέ πριν. Οι πιο φιλόδοξοι από αυτούς τους ανθρώπους άδραξαν τις ευκαιρίες και άρχισαν προσηλωμένα και με πείσμα να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους. Αυτή ήταν η καλή πλευρά. Η κακή πλευρά ήταν ότι αυτό το πείσμα τους κράτησε μακριά από τις οικογένειές τους προκειμένου να καταφέρουν να χτίσουν τις μικρές τους αυτοκρατορίες.
Όπως μπορείτε να φανταστείτε το να μην έχεις ουσιαστικά πατέρα μπορεί να στιγματίσει σοβαρά την ενότητα μιας οικογένειας. Όπως λέει η Jill στην ταινία «περισσότερα χρήματα, περισσότερα προβλήματα».Αυτό είναι κάτι βαθιά χαραγμένο στο υλικό της ταινίας και αποτέλεσε το έναυσμα για να αρχίσω να την γράφω. Έτσι ουσιαστικά αυτή η ιστορία είναι μια σπουδή πάνω και στις δύο πλευρές του αμερικάνικου ονείρου- το υπέροχο αίσθημα της επιτυχίας και το απαίσιο αίσθημα της αποτυχίας.
Μέσα από αυτή την ιστορία, ειδικά μετά από 22 ημέρες σκληρής δουλειάς και γρήγορων ρυθμών σε στενή συνεργασία με τους ηθοποιούς μου, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου, για την οικογένειά μου και το πιο σημαντικό για την ίδια την ζωή: οι συμπεριφορά των ανθρώπων δεν είναι πάντα κάτι άσπρο ή μαύρο. Υπάρχει πολύ γκρι. Enjoy the film.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)