του Martin Scorsese

Καλοκαίρι 1954, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου. Ο αστυνόμος Teddy Daniels κι ο νέος συνεργάτης του, ο Chuck Aule φτάνουν σ' ένα νησί κάπου στα ανοιχτά της Αμερικής, όπου βρίσκεται το Ashecliffe (Άσκλιφ), το ψυχιατρικό νοσοκομείο για ψυχασθενείς εγκληματίες, για να διεξάγουν έρευνα για μια ασθενή που φαίνεται να δραπέτευσε μυστηριωδώς. Όταν ξαφνικά ξεσπάει μια καταιγίδα, ο Daniels βρίσκεται αποκλεισμένος εκεί και η διακριτική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας αρχίζει να γίνεται επικίνδυνα δυσδιάκριτη. Στο νοσοκομείο Ashecliffe, τίποτα δεν είναι τελικά όπως φαίνεται και ο Daniels βρίσκεται έρμαιο σε "απάνθρωπες", ριζοσπαστικές θεραπείες που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων πειράματα με φάρμακα, βάρβαρες χειρουργικές επεμβάσεις και πλύσεις εγκεφάλου… Όσο περισσότερο πλησιάζει στην αλήθεια, τόσο πιο θολή γίνεται αυτή, και τόσο περισσότερο αρχίζει να πιστεύει ότι μπορεί να μη φύγει ποτέ από εκεί… Τουλάχιστον όχι σώος, γιατί κάποιος εκεί μοιάζει να προσπαθεί να τον τρελάνει…
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Martin Scorsese αναφέρει σχετικά: «Δεν γνώριζα κάτι για την ιστορία. Ξεκίνησα να τη διαβάζω ένα βράδυ στις 10:30 και έπρεπε να κοιμηθώ γιατί την άλλη μέρα θα σηκωνόμουν νωρίς. Όμως δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από το σενάριο και συνεχώς μου προκαλούσε έκπληξη τα διαφορετικά επίπεδα της ιστορίας. Αυτό είναι το είδος της ταινίας που θα ήθελα να δω, το είδος της ιστορίας που θα ήθελα να διαβάσω. Καθώς περνούσαν τα χρόνια απέφευγα ένα είδος ταινιών που μιμούνται το ύφος, με το οποίο κατά κάποιον τρόπο έχω γαλουχηθεί. Ωστόσο επιστρέφω συχνά αυτό το είδος ταινιών, και τις βλέπω συνεχώς. Πάντα με ελκύουν αυτού του είδους οι ιστορίες. Αυτό που έχει ενδιαφέρον για μένα είναι οι εναλλαγές στην ιστορία, η πραγματικότητα που συνεχώς αλλάζει και μεταβάλλεται. Και πως αυτή η πραγματικότητα έως την τελευταία σκηνή γίνεται αντιληπτή από τον θεατή. Όμως εκτός από τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας ή το σκηνικό, αυτό που είναι σημαντικό είναι ο χαρακτήρας του Teddy, τον οποίο βρίσκω πολύ συγκινητικό. Αυτός είναι και ο συναισθηματικός σύνδεσμος στην ταινία»
Ενδιαφέρον έχουν οι ταινίες που ο Martin Scorsese πρόβαλε στους συνεργάτες του –ηθοποιούς και τεχνικούς- ως ένα οδηγό για την ταινία που γύριζαν. Ανάμεσα στις επιλογές του ήταν η ταινία του Otto Preminger Laura, η σκοτεινή ιστορία προδοσίας Out of the Past (1947) του Jacques Tourneur, το θρίλερ του Edward Dmytryk Crossfire (1947) σχετικά μ’ ένα εβραίο στρατιώτη μετά τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο, το αστυνομικό δράμα του Nicholas Ray On Dangerous Ground (1952), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Karl Malden Time Limit (1957), ένα δικαστικό ψυχολογικό δράμα για ένα στρατιώτη που αντιμετωπίζει το στρατοδικείο. Επίσης ήταν η ταινία του Orson Welles The Trial (1963), η κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Franz Kafka, για ένα ήρωα που ανεξήγητα και αδικαιολόγητα κατηγορείται, τα πολεμικά ντοκιμαντέρ του John Huston San Pietro και Let There Be Light -το τελευταίο αφορά τους στρατιώτες που επιστρέφουν από τον πόλεμο και υποφέρουν από ψυχολογικές διαταραχές. Επίσης συμπεριλαμβανόταν και ταινίες τρόμου που άσκησαν επιρροή όπως η ταινία του Robert Wise The Haunting και του Jack Clayton The Innocents, αρκετές από τις ταινίες του Val Lewton -πολύ σημαντικές για τον Scorsese- όπως The Seventh Victim, για μια γυναίκα που ψάχνει την χαμένη αδελφή της με φόντο τη λατρεία του Σατανά.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)