του Jason Reitman
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Η ταινία βασίζεται σ’ ένα βιβλίο. Το ανακάλυψα πριν 7 χρόνια και ξεκίνησα να το διασκευάζω. Χρειάστηκα 6 χρόνια για να γράψω το σενάριο. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να κάνω ταινία για την οικονομική κατάσταση. Μόνο ως φόντο ή ως μεταφορά για τους ανθρώπινους δεσμούς μ’ ενδιέφερε η οικονομική κατάσταση. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν να μιλήσω στην ταινία για τους ανθρώπινους δεσμούς. Όμως ο κόσμος άλλαζε και περνούσαμε από την οικονομική έκρηξη στη χειρότερη ύφεση, και αυτό έπρεπε να το λάβω σοβαρά υπόψη. Έτσι σκηνές που αρχικά ήταν χιουμοριστικές τώρα θα έπρεπε να τις κάνω αυθεντικές, ρεαλιστικές και δραματικές. Γι’ αυτό λοιπόν άρχισα να χρησιμοποιώ αληθινούς ανθρώπους που πραγματικά έμειναν άνεργοι στους ρόλους χαρακτήρων που έχαναν τη δουλειά τους και όχι ηθοποιούς. Πότε δεν ήθελα να γίνω Michael Moore- αν και τον σέβομαι ως σκηνοθέτη- έχει μια τάση να προσπαθεί να δίνει απαντήσεις και να ωθεί τους ανθρώπους να πιστεύουν κάτι. Η οπτική μου είναι να ωθώ τους ανθρώπους στο να γίνονται όσο το δυνατόν περισσότερο ανοικτόμυαλοι και να μην κρίνω. Γι’ αυτό λοιπόν νομίζω ότι οι ταινίες μου δεν έχουν μια ατζέντα θεμάτων. Ελπίζω να λειτουργούν ως ένας καθρέφτης. Έτσι που να μπορείς να δεις σ’ αυτές τον εαυτό σου.

ΑΝΤΙ-ΗΡΩΕΣ
Δεν γνωρίζω γιατί με ελκύουν οι αντιήρωες –έκανα 3 ταινίες με τέτοιους ως ήρωες. Η πρώτη με τίτλο Thank you for Smoking αφορά έναν υψηλόβαθμο λομπίστα μιας μεγάλης καπνοβιομηχανίας. Η δεύτερη με τίτλο Juno για μια έγκυο έφηβη και η τρίτη ένα τύπο ο οποίος έχει ως δουλειά να απολύει άλλους. Έτσι για κάποιους λόγους πάω αντίθετα στο ρεύμα και μ’ αρέσουν να εξανθρωπίζω διφορούμενους χαρακτήρες. Υπάρχει μια φράση στο βιβλίο Thank you for Smoking που λέει ότι το να δουλεύεις για την Greenpeace είναι εύκολο, το να δουλεύεις για τον Ερυθρό Σταυρό είναι εύκολο, προσπάθησε να δουλέψεις για μια μεγάλη καπνοβιομηχανία –αυτή είναι μια αληθινή δουλειά. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ μ’ ένα ανάλογο τρόπο και για την σκηνοθεσία. Το να εξανθρωπίζεις καλούς ανθρώπους είναι λιγάκι βαρετό και δεν βρίσκω σ’ αυτό καμιά αξία. Το να δείχνεις τον έρωτα δύο ανθρώπων που είναι γοητευτικοί και ταιριάζουν μεταξύ τους: τι δουλειά υπάρχει σ’ αυτό; Τι αξία έχει; Το να εξανθρωπίζεις χαρακτήρες διφορούμενους είναι για μένα συναρπαστικό.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Κάθε μια μου ταινία θέτει ένα ερώτημα που έχω και εγώ για τον εαυτό μου. Το Thank you for Smoking ήταν σχετικό με τον να’ σαι φιλελεύθερος και ταυτόχρονα να’ χεις ψυχή. Το Juno ήταν για τη στιγμή που αποφασίζεις να μεγαλώσεις, να ενηλικιωθείς και αυτό ήταν κάτι προσωπικό. Απέκτησα παιδί λίγο πριν ξεκινήσω να γυρίζω τη ταινία και αισθάνθηκα σαν να ζούσα ο ίδιος όλες τις εμπειρίες της κεντρικής ηρωίδας. Κατέφευγα συνεχώς στα προσωπικά μου συναισθήματα όταν έκανα τη ταινία.
Αυτή όμως ήταν μια ταινία που την έγραφα για έξι χρόνια, έξι πολύ σημαντικά χρόνια. Όταν ξεκίνησα να γράφω το σενάριο ήμουν εργένης και μέσα σ’ αυτά τα έξι χρόνια έγινα σκηνοθέτης, παντρεύτηκα, απέκτησα μια όμορφη κόρη. Όσον αφορά εμένα, ξεκίνησα να μαθαίνω τι είναι σημαντικό στη ζωή. Έτσι το σενάριο καταγράφει κατά κάποιο τρόπο τις αλλαγές που μου έχουν συμβεί: είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου να μεγαλώνει, να βλέπω τις αλλαγές στο τρόπο σκέψης μου. Αυτό λοιπόν που κάνει προσωπική τη ταινία είναι ότι αυτή αναφέρεται σε τόσες πολλές ερωτήσεις που έχω και ίσως στη σημαντικότερη όλων: Που βρίσκεται ο σκοπός της ζωής σου, τι θέλεις από τη ζωή σου, τι κάνεις με τη ζωή σου; Δεν ξέρω ίσως δύο χρόνια από τώρα θα πω ότι ήταν η πιο σημαντική μου ταινία. Αυτά τα έξι χρόνια ήταν χρόνια αλλαγών και μεταμορφώσεων και η ταινία τα απεικονίζει. Δεν θέτεις ερωτήσεις. Έχεις μόνο μια κάμερα.

(συνέντευξη στη ηλεκτρονική τοποθεσία  buzzsugar.com)