του Anton Corbijn
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Άρχισα να διαβάζω σενάρια για ταινία θρίλερ. Το θέμα του "The American", ενός μοναχικού τύπου που αναζητά τη λύτρωση από τις πράξεις που έχει κάνει μέχρι τώρα, μου κίνησε το ενδιαφέρον- το ίδιο και η ένταση και το ρομαντικό στοιχείο της ιστορίας. Βρήκα κάτι που θα είχε όχι μόνο σασπένς αλλά θα έδινε και τροφή για σκέψη. Η καριέρα μου για περισσότερα από 35 χρόνια ήταν αυτή του φωτογράφου πορτραίτων. Ο κινηματογράφος είναι μια νέα περιπέτεια για μένα. Ψάχνω ακόμη να βρω τη "φωνή" μου. Νομίζω ότι η ομοιότητα του "The American" με το "Control" είναι η ιδέα τού να αλλάξει η ζωή κάποιου. Τίθενται τα ερωτήματα: πώς μπορείς ίσως να κάνεις το καλό αφού έχεις κάνει κάτι λάθος; Μπορείς να ξεπεράσεις κάποια πράγματα τα οποία σε καθορίζουν;

Δεν έχω δει πολλές ταινίες στη ζωή μου, όμως τα γουέστερν μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση, ξεκινώντας από την παιδική μου ηλικία με το "Rawhide" (μια τηλεοπτική σειρά του '60 με τον Κλιντ Ίστγουντ). Η εικόνα, οι ιστορίες, η "ηθική" των ταινιών γουέστερν πάντα με γοήτευαν. Παρόλο που το "The American" δεν είναι γουέστερν, δομείται με τους κανόνες αυτού του είδους: ένας ξένος έρχεται σε μια μικρή πόλη και συνδέεται με ένα ζευγάρι ανθρώπων, όμως το παρελθόν του τον καταδιώκει.

Ο Τζακ είναι ένας χαρακτήρας που δεν έχει υποδυθεί ο Κλούνι (George Clooney) στο παρελθόν. Είναι πάντοτε ενδιαφέρον όταν ένας ηθοποιός ανακαλύπτει κάτι καινούργιο. Είναι τόσο καλός στον διάλογο, σε αυτή την ταινία βέβαια υποδύεται κάποιον που δεν μιλά πολύ που βρίσκεται πάντοτε σε εγρήγορση και σε μόνιμη ένταση.

Η Πλασίντο (Violante Placido) είναι η κλασσική ιταλική ομορφιά και μια πανέξυπνη ηθοποιός μπροστά στην κάμερα. Δεν υπερβάλλει, με μεγάλες χειρονομίες συνεχώς. Είναι ένα σέξι πλάσμα στην οθόνη, κάτι το οποίο απαιτούσε ο ρόλος, έχει πάντως και αυτο το παλιομοδίτικο star quality των ηθοποιών, όπως και ο Κλούνι βέβαια, γι' αυτό και η χημεία μεταξύ τους προήλθε φυσικά. Αυτό ήταν ένα πολύ καλό πλεονέκτημα, γιατί η σκηνοθεσία ερωτικών σκηνών ήταν κάτι καινούργιο για μένα. Στην πρώτη τους κοινή σκηνή, εστίασα στην Κλάρα. Κοιτώντας την, ο θεατής βλέπει αυτό που βλέπει ο ίδιος ο Τζακ. Ήθελα να μεταδώσω την ένταση και τον αισθησιασμό.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)