του John Cameron Mitchell
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

John Cameron Mitchell , σκηνοθέτης
Πάντοτε με γοήτευαν ιστορίες για ανθρώπους που προσπαθούν να συνδεθούν μεταξύ τους, που προσπαθούν να μην είναι μόνοι, για χαρακτήρες που προσπαθούν να βρουν τα όρια τους. Όλες μου οι ταινίες το μοιράζονται αυτό. Είναι για ανθρώπους που ψάχνουν για το φως στην άκρη του τούνελ. Όλες τους ακολουθούν ένα διαφορετικό στιλ, αλλά όλες μοιράζονται την ίδια ψυχή.
(...) Μου άρεσε που ήταν μια ιστορία όχι μόνο για την απώλεια, αλλά και για την απώλεια της επικοινωνίας που την ακολουθεί. Βρήκα τον εαυτό μου, τη μια στιγμή να κλαίει και την άλλη να γελάει, κατά την διάρκεια της ανάγνωσης. Συνήθως προτιμώ να δουλεύω ο ίδιος τα σενάρια μου, αλλά αυτό ήταν τόσο βαθύ και ώριμο που ήθελα να ασχοληθώ εξ αρχής. Το ενδιαφέρον μου ήταν άμεσο και σταμάτησα ότι άλλο έκανα τότε.
(...) Νομίζω πως όπου συμβαίνει μια τραγωδία, την συνοδεύει και μια υπέρβαση της λογικής. Για μένα δεν θα ήταν ρεαλιστική μια τέτοια ιστορία, χωρίς χιούμορ. Το χιούμορ είναι τόσο βασικό στοιχείο της καθημερινότητας μας και ένα εργαλείο μέσα από το οποίο πορευόμαστε με όλες μας τις σχέσεις, την επιβίωση μας. Ήταν απαραίτητο στο σενάριο του Ντέιβιντ και έγινε ζωτικό στοιχείο στις ερμηνείες των ηθοποιών.

Nicole Kidman, ηθοποιός
Ταυτίστηκα με τον στωικισμό της (σ.τ.ε. Μπέκα, της ηρωίδας που υποδύεται). Πλησίασα τον ρόλο, σαν η Μπέκα να βιώνει τόσο έντονο πόνο, που ακόμα κι αν τον αγγίξει έστω και λίγο, θα σπάσει... κάτι που νομίζω, μπορεί να ισχύει, για όλες τις γυναίκες που έχουν χάσει το παιδί τους. Πρέπει να ξυπνάει κάθε πρωί, βιώνοντας αυτή την εξουθενωτική και παραλυτική απώλεια. Ο μόνος τρόπος που μπορεί να αντιμετωπίσει τα γεγονότα είναι να προσπαθήσει να βλέπει μπροστά. Προσπαθεί απεγνωσμένα να «διαλέξει» τη ζωή, αλλάζοντας για παράδειγμα θέση στους πίνακες ή καθαρίζοντας το σπίτι, λέγοντας: "Δεν μπορώ απλά να καταρρεύσω και να πεθάνω. Πώς όμως να συνεχίσω να ζω; Πρέπει να βρω έναν τρόπο."

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)