της Sarah Polley
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος)

Ξεκινάω και τελειώνω την ταινία με την ίδια σκηνή, παρ’ όλο που στο μεταξύ πολλά συμβαίνουν. Ήθελα να κάνω μια ταινία για την επιθυμία· όχι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο, αλλά ήθελα να βρίσκομαι μέσα της, να νιώσω πόσο λαχταριστό μπορεί να είναι, καθώς και πόσο δύσκολο για εμάς τους ανθρώπους να γυρίσουμε την πλάτη σ’ αυτή την αίσθηση - ή να ζήσουμε με το πρωτογενές αυτό χάσμα μέσα μας, το κενό που χρειάζεται να καλυφθεί. Ήθελα να δείξω την πορεία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ξεφύγει από την ουσιώδη κατάσταση του ‘είναι’, και πώς αυτό δε λειτουργεί πάντα.
(...) Για τις γυναίκες σαν τη Μάργκο, και τις περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω σ’ αυτή την ηλικία, υπάρχει ένα σημείο κατά το οποίο συνειδητοποιούν ότι η φράση “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα” ισχύει μόνο στα παραμύθια που μας λέγανε όταν ήμασταν παιδιά, και δεν είναι καθόλου αλήθεια. Αν είσαι τυχερός, υπάρχει μια μεγάλη αγάπη, αλλά εκτός από αυτό, πώς ξέρεις αν μια σχέση είναι ‘σωστή ή λάθος’, και αν η ανάγκη και η επιθυμία είναι κομμάτια της πολυπλοκότητας της ζωής; Δεν είναι απλό. Μπορεί να βρίσκεσαι σε μία σχέση όπου νιώθεις κυρίως καλά, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να αισθάνεσαι λυπημένος ή θυμωμένος – και τίποτα και κανείς δε μας προετοιμάζει γι’ αυτό.

(...) Πιστεύω ότι ζούμε σε μια κουλτούρα όπου αν κάτι λείπει από μια σχέση, τότε κάτι πάει στραβά. Μας έχουν μάθει ότι αυτό το κάτι μπορεί να διορθωθεί, και το να μην το διορθώσουμε ισοδυναμεί με αποτυχία».
(...) Υπάρχουν πολύ λίγα ζευγάρια που νιώθουν πραγματικά δεσμευμένα και γοητευμένα μεταξύ τους, μετά από χρόνια σχέσης. Όταν φτάνεις να γνωρίζεις κάποιον τόσο καλά, είναι δύσκολο να μείνει αρκετή απόσταση ανάμεσά σας, ώστε η συντροφιά του άλλου να σου κινεί το ενδιαφέρον και να σε εξιτάρει.
(...) Η ζωή περικλείει φανταστικές στιγμές του απόλυτου, στιγμές κατά τις οποίες πιστεύεις απόλυτα σε κάτι, και αυτές τις στιγμές πρέπει να τις απολαμβάνουμε. Πιστεύω ότι κάθε απόφαση στη ζωή μας είναι διφορούμενη και σπανίως μια απόφαση είναι ξεκάθαρα σωστή ή λάθος. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα καταλήξει η απόφαση που θα πάρεις, γι’ αυτό και δεν ξέρεις τι είναι το σωστό. Για μένα, η μόνη αλήθεια είναι η αμφισημία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)