του Roland Emmerich
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

John Orloff  (σεναριογράφος)
Από τον καιρό που ήμουν φοιτητής ακόμη, συνειδητοποίησα πως όλη αυτή η συνομωσιολογία γύρω από τον Σαίξπηρ θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει τη βάση για ένα πρώτης τάξεως… σαιξπηρικό δράμα. Και, αντλώντας έμπνευση κι από τα όσα αναφέρει ο θερμότατος υποστηρικτής του, Μπεν Τζόνσον, στα χειρόγραφά του, σκαρφίστηκα αυτή την ιστορία της σχέσης ανάμεσα στον αληθινό συγγραφέα και στον “απατεώνα”.
Πέρα από το γεγονός ότι πήραμε ως δεδομένο το ότι ο Ντε Βερ ήταν, τελικά, ο πραγματικός συγγραφέας των έργων του Σαίξπηρ, από κει και πέρα προσπαθήσαμε η αναπαράσταση της εποχής να είναι όσο το δυνατόν πιο ακριβής σε κάθε επίπεδο. Επιπλέον, η ταινία είναι γεμάτη εντυπωσιακά ευρυγώνια πλάνα και επιβλητικές σκηνές πλήθους, που συντελούν σε μια πανοραμική άποψη του ελισαβετιανού Λονδίνου, που όμοιά της δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί στη μεγάλη οθόνη.

Roland Emmerich  (σκηνοθέτης)
Για αρκετό καιρό έσπαγα το κεφάλι μου να βρω τον καλύτερο τρόπο για να αφηγηθώ μια ιστορία, η οποία να εμπεριέχει το ζήτημα αυτό της πατρότητας των έργων του Σαίξπηρ. Ο Ορλόφ μου έδωσε τη λύση, καθώς το σενάριό του εξετάζει μεν τη σχέση ανάμεσα στον Μπεν Τζόνσον, τον Έντουαρντ Ντε Βερ και τον Γουίλιαμ Σαίξπηρ, ωστόσο ενθέτει αυτή τη σχέση στη γενικότερη ταραχώδη ατμόσφαιρα της περιόδου, στην οποία κυριαρχούσε το θέμα της διαδοχής της Βασίλισσας Ελισάβετ.
Εκείνο που κυρίως με ενδιέφερε στην ταινία, ήταν να προχωρήσω πέρα από το θέμα της πατρότητας των συγγραμμάτων του Σαίξπηρ και να εξετάσω γενικότερα την αλληλένδετη σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική. Να εξετάσω σε βάθος κατά πόσο “η πένα είναι δυνατότερη από το ξίφος”, όπως είχε πει κάποτε ένας άλλος μεγάλος Βρετανός συγγραφέας, ο Έντουαρντ Μπάλγουερ Λίτον.

David Thewlis (ηθοποιός)
Οπωσδήποτε η ταινία θα προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, ιδίως από την πλευρά εκείνων που ανήκουν στο κίνημα των “Stratfordians”, των φανατικών υποστηρικτών, δηλαδή, της κληρονομιάς του Σαίξπηρ. Ωστόσο, δεν παύει να είναι μια σπουδαία δουλειά, η οποία εκτός των άλλων αποδεικνύει πως ο Ρόλαντ έχει… κότσια.
Ο William Cecil/Γουίλιαμ Σέσιλ είναι ένας θαυμάσιος κακός – απεχθής, ύπουλος και με εντυπωσιακό ταλέντο στη χειραγώγηση των άλλων. Ακριβώς στο στυλ των ρόλων που προτιμώ. Το γεγονός ότι αποτελεί υπαρκτό πρόσωπο, οπωσδήποτε με ώθησε να κάνω μια σχετική έρευνα. Ωστόσο, σύμφωνα με την πλοκή της ταινίας, είναι εκείνος που κινεί τα νήματα, έχοντας ως κίνητρο να μεθοδεύσει τη διαδοχή της Βασίλισσας με βάση τα προσωπικά του συμφέροντα.

Vanessa Redgrave (ηθοποιός)
Ήθελα να υποδυθώ τη Βασίλισσα Ελισάβετ από τότε που διάβασα τη βιογραφία “Elizabeth and Essex” του Λίτον Στράσεϊ. Η περίοδος της βασιλείας της συνοδεύτηκε από τις σημαντικότερες πολιτικές αντιπαραθέσεις, ίντριγκες και εξελίξεις που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η χώρα.    

Joely Richardson (ηθοποιός)
Στον “Ανώνυμο” η Ελισάβετ παρουσιάζεται ως μια ιδιαίτερα εκρηκτική και παθιασμένη βασίλισσα. Ως θυγατέρα του Ερρίκου του 8ου θα είχε πολλούς λόγους να φοβάται για τη ζωή της, οπότε, ο μόνος τρόπος να τους ξεπεράσει, ήταν να επιδείξει έναν ιδιαίτερο δυναμισμό, αποθαρρύνοντας έτσι τους πολιτικούς της αντιπάλους.   

Rhys Ifans (ηθοποιός)
[Ο  Edward de Vere/ Έντουαρντ Ντε Βερ, 17ος Κόμης της Οξφόρδης] Πρόκειται πραγματικά για έναν από τους πιο συναρπαστικούς χαρακτήρες που έχω υποδυθεί ποτέ. Αυτοδημιούργητος με όλη τη σημασία της λέξης, ιδιαίτερα ριψοκίνδυνος και με ένα μυαλό τόσο κοφτερό και πλούσιο σε ιδέες και γνώσεις, που δε θα μου έκανε την παραμικρή εντύπωση, αν κάποια στιγμή στο μέλλον αποκαλυπτόταν ότι, τελικά, αυτός είναι ο “πραγματικός” Σαίξπηρ.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)