του Benh Zeitlin
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Θέλω να γεμίσω τη ζωή μου και τις ταινίες μου με άγριους, γενναίους και καλόκαρδους ανθρώπους. Οποιοδήποτε το μέγεθος του χάους και της καταστροφή ς που μπορεί να σημαίνει αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί το περνάς με ανθρώπους που αγαπάς, και στο τέλος οι ταινίες θα είναι άγριες, γενναίες και καλόκαρδες. Αυτή η ιδέα ακολουθεί κάθε κομμάτι της διαδικασίας για να ολοκληρωθούν τα «Μυθικά Πλάσματα του Νότου». Η προσέγγιση μου όταν δημιουργώ μια ταινία είναι να κατασκευάσω μια ενέργεια, ένα συναίσθημα, κι έναν τρόπο ζωής τον οποίο οι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί μπορούν να συμμεριστούν. Πρόκειται για τη δημιουργία μιας πραγματικότητας στην οποία κατοικούν οι καλύτεροι άνθρωποι που γνωρίζω.
Όπως όταν κάναμε το κάστινγκ, που διαλέξαμε τον Ντουάιτ Χένρι, από το φούρνο στην άλλη πλευρά του δρόμου, και την Κουβένζανε Γουάλις/ Quvenzhané Wallis από ένα δημοτικό σχολείο στην Ονδούρα να αναλάβουν τους ήρωες μας, Γουίνκ και Χάσπαπι. Κανένας από τους δύο δεν είχε προηγούμενη εμπειρία στην υποκριτική, αλλά όταν κοιτάς στα μάτια τους βλέπεις ατρόμητους πολεμιστές και ξέρεις ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γράψεις το σενάριο από την αρχή, δεν έχει καμία σημασία, γιατί τα στοιχεία αυτά είναι επιφανειακά σε αντίθεση με την επιθυμία μας να πετύχουμε ακριβώς το δυνατό πνεύμα που χρειαζόταν η ταινία. Η αρχή αυτή διακατείχε κάθε μας απόφαση. Θα έχουμε εσωτερικά σκηνικα; Θα πάμε στη θάλασσα; Θα ντύσουμε ένα μέρος ώστε να μοιάζει με την άκρη του κόσμου ή θα πάμε στην άκρη του κόσμου; Θα ντύσουμε μια 11χρονη ώστε να μοιάζει με εξάχρονη ή θα έχουμε μια εξάχρονη;
Με κυρίευσε η Νότια Λουιζιάνα γιατί αυτή η νοοτροπία βρίσκεται παντού. Ήρθα για επίσκεψη δύο μηνών πριν έξι χρόνια και δεν πάω πουθενά. Είναι το σπίτι των πιο ανυποχώρητων ανθρώπων σε όλη την Αμερική- ένα είδος προς εξαφάνιση.
Αυτή η αγριότητα με έκανε να στραφώ σ’ αυτή την ιστορία. Με τους ανεμοστρόβιλους, τις πετρελαιοκηλίδες, τη γη να αποδεκατίζεται κάτω από τα πόδια μας, σου δίνει την αίσθηση ότι κάποια μέρα θα εξαφανιστεί από το χάρτη σίγουρα. Ήθελα να κάνω μια ταινία για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια καταδίκη. Χωρίς να κριτικάρουμε την πολιτική ή να δίνουμε περιβαλλοντικές ευθύνες, ή να δημιουργήσουμε επίγνωση στον κόσμο ή οτιδήποτε από όλα αυτά. Η πραγματική ερώτηση για μένα είναι πως βρίσκεις τη δύναμη να στέκεσαι και να παρακολουθείς το μέρος που σε έφτιαξε να πεθαίνει, διατηρώντας ταυτόχρονα την ελπίδα και το εορταστικό πνεύμα που το καθορίζει; Βρήκα τις απαντήσεις στους ανθρώπους της ταινίας, και μια υπέροχη αποτύπωση στην ιστορία της αγαπημένης μου φίλης Lucy Alibar «Juicy and Delicious», μια αποκαλυπτική κωμωδία για ένα μικρό αγόρι που χάνει τον πατέρα του στην άκρη του κόσμου.
Από τους δυο μας, και με το πνεύμα της Κουβένζανε Γουάλις γεννήθηκε η Χασπάπι. Είναι ένα μικρό μυθικό πλάσμα, που για να επιβιώσει πρέπει να βρει τη δύναμη της Νότιας Λουιζιάνα στην ηλικία των έξι. Είναι ο άνθρωπος που θα ήθελα να είμαι.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)