του Roman Polanski 
Καταχωρημένη ανάμεσα στις 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου και ανάμεσα στα 10 καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών, η πρώτη αμερικανική παραγωγή του δαιμόνιου Πολωνού από την Κρακοβία, είναι και η πρώτη του ταινία που βασίζεται σε βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα Άιρα Λέβιν, το οποίο μοιάζει να γράφτηκε ειδικά για το διαταραγμένο, ψυχικά και διανοητικά, κόσμο των ηρώων του. Το μωρό της Ρόζμαρυ, ταινία που χάραξε ανεξίτηλα την ιστορία των ταινιών μεταφυσικού τρόμου, είναι ένα ανεπανάληπτο νοσηρό παιχνίδι, ανάμεσα στην ύπαρξη του Εωσφόρου-Μεφιστοφελή-Σατανά-Άρχοντα του κακού ή απλά Διαβόλου, στο ασυνείδητο της ηρωίδας (έξοχα ερμηνευμένης από τη Μία Φάροου) και το νευρικό σύστημα του θεατή. Στο ημίφως του διαμερίσματος της Νέας Υόρκης δεν διεξάγεται ακριβώς η αέναη, κλασική μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του σκότους και του φωτός, αλλά είναι το καλό που κυοφορεί και φέρνει στον κόσμο το κακό - δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, τον γιο του Αντίχριστου. Το μεγαλύτερο προσόν της ιδιοφυούς σκηνοθετικής προσέγγισης του Ρομάν Πολάνσκι είναι το γεγονός ότι ποτίζει μέχρι το μεδούλι, από την αρχή μέχρι το τέλος, την ταινία του στην αμφισημία, το διφορούμενο και το υπαινικτικό. Τι είναι αληθινό, τι φαντασίωση, τι εφιαλτικό όνειρο και τι αποκύημα ενός διαταραγμένου ψυχικού κόσμου, κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του θεατή. Η ταινία διαπραγματεύεται με σοβαρότητα το θέμα του σατανισμού και της μαύρης μαγείας (τα οποία ο Πολάνσκι θα πληρώσει με τον πιο άγριο τρόπο ένα χρόνο μόλις μετά, όταν η οκτώ μηνών έγκυος γυναίκα του Σάρον Τέιτ θα σφαγιαστεί, ακριβώς από οπαδούς του σατανισμού και της μαύρης μαγείας), ο Διάβολος δεν εμφανίζεται ποτέ και το ανοίκειο είναι ένας λεκές που απλώνεται, με αξεπέραστη μαεστρία, σταδιακά, μέχρι να καταλάβει ολόκληρο το κάδρο. Η εκπληκτική κινηματογράφηση, με ειδικούς φακούς μικρής εστίασης που αποδίδουν στην εντέλεια, στους ασφυκτικά κλειστούς χώρους, την παραμορφωτική οπτική της ηρωίδας μέσα στο λαβυρινθικό διαμέρισμα, καθώς κατεβαίνει στα υπόγεια της κόλασης με το ασανσέρ του φόβου και του τρόμου, καθιστά την ταινία μια μηδενιστική αλληγορία για την ολοκληρωτική επικράτηση του κακού. Η μουσική, που έγραψε ο σπουδαίος πολωνός συνθέτης και φίλος του Πολάνσκι, Κριστόφ Κομέντα, προκαλεί ρίγη ανατριχίλας και η παγκόσμια εμπορική επιτυχία του Μωρού της Ρόζμαρυ, έσωσε την Παραμάουντ από την πτώχευση και έκανε εν μία νυκτί τον μικρόσωμο Πολωνό, έναν σούπερ-σταρ του διεθνούς κινηματογράφου.
Στην ταινία απονεμήθηκε τα Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου και Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της Ρουθ Γκόρντον, Βραβεία David di Donatello στον Ρομάν Πολάνσκι για τη σκηνοθεσία και στην Μία Φάροου για την ερμηνεία της και Βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας από τη γαλλική Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.
Θ.Λ.
