του Derek Cianfrance
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)
Λίγα χρόνια πριν, όταν προετοιμαζόμασταν με το Ράιαν/ Ryan Gosling για το Blue Valentine, προέκυψε σε μια συζήτηση μια φαντασίωση που είχε πάντα: να ληστεύει μια τράπεζα και μετά να διαφεύγει με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο με τη μηχανή του. Του είπα «Αστειεύεσαι! Γράφω ακριβώς αυτή την ταινία αυτή τη στιγμή!». Και απάντησε «Είμαι μέσα!». Το είχαμε φανταστεί και οι δύο με πανομοιότυπο τρόπο. Τότε κατάλαβα ότι ήταν γραφτό να συνεργαστούμε σε περισσότερες από μία ταινίες μαζί.
[Σχετικά με τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Ryan Gosling] Θέλαμε να κάνει μια δουλειά που να αψηφά τον θάνατο. Η αρχική μου ιδέα για αυτήν την ταινία, πριν πολλά, πολλά χρόνια, ήταν ένα γουέστερν, και στη συνέχεια την εκσυγχρόνισα. Αντί για άλογα, τώρα υπάρχουν μοτοσικλέτες.
Ταυτίστηκα μ’ αυτόν τον τύπο που πάντα ρισκάρει τη ζωή του. Τι είδους άνθρωπος είναι; Τι είδους άνθρωπος είναι έξω από το κλουβί; Πως θα ήταν χωρίς την αδρεναλίνη; Μπορεί να είναι κανονικός άνθρωπος; Ποία ήταν η προηγούμενη ζωή του, Γιατί κάνει ότι κάνει;
Μ' αρέσει να κάνω ταινίες όπου αισθάνομαι τον κίνδυνο. Σαν σκηνοθέτης πιστεύω ότι αν εγώ είμαι σε νευρικότητα στα γυρίσματα, τότε και οι θεατές θα αισθάνονται αυτήν την νευρικότητα. Όταν [ο ήρωας] σκαρφαλώνει το φράχτη στο Blue Valentine, τώρα που το βλέπω, με κάνει να αισθάνομαι τον κίνδυνο.
Και τώρα, στην ταινία «Στο Τέλος του Δρόμου»/ The Place Beyond the Pines, έχω βάλει τον ήρωα να ανεβαίνει στη μοτοσικλέτα του, να ληστεύει μια τράπεζα, και κινούμενος μέσα στη κυκλοφορία, να αποφεύγει 36 αυτοκίνητα –γι’ αυτή την σκηνή χρειαστήκαμε 22 λήψεις για να το πετύχουμε, και για την κάθε μία λήψη νόμιζα ότι θα ήταν και η τελική.
Με ελκύουν οι οικογενειακές ιστορίες. Η πρώτη μου ταινία Brother Tied, αφορούσε τις αδερφικές σχέσεις. Το Blue Valentine τις συζυγικές. Το «Στο Τέλος του Δρόμου»/ The Place Beyond the Pines τη σχέση πατέρα και γιου. Ένα θέμα που είναι κοινό σε όλες, είναι η φύση της ανδρικής ταυτότητας, η επανεφεύρεση ή η μεταμόρφωση του εαυτού ενός άνδρα για ένα διάστημα.
Νοιώθω ότι το σινεμά είναι ένα μέρος όπου αποκαλύπτονται μυστικά. Ένα μέρος που μπορούμε να ταξιδέψουμε στα πιο ενδόμυχα μέρη της ψυχής, μέσα σε σπίτια και κρεβατοκάμαρες, και να γίνουμε μάρτυρες πολύ ιδιωτικών στιγμών που μπορεί να αντανακλούν και τις δικές μας στιγμές. Το Blue Valentine το αντιμετώπιζε ακριβώς έτσι, στο μικροσκόπιο, αλλά για το «Στο Τέλος του Δρόμου» ήθελα μια ευρύτερη σκοπιά.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, συνέντευξη στον ιστότοπο thescorecardreview.com)
