του Jon Stewart
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

[Η ταινία αφηγείται μια ιστορία που βασίστηκε στο best seller (Then They Came for Me: A Family’s Story of Love, Captivity, and Survival) του δημοσιογράφου του BBC Maziar Bahari.]
[ Σχετικά με τη δημιουργία της] Πρόκειται για μία σύμπτωση που προέκυψε από την ατυχή περίπτωση του Maziar. Του είχα πάρει συνέντευξη το 2009, πριν τις εκλογές. Αμέσως μετά τις εκλογές, τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν, όπου του έδειξαν το συγκεκριμένο απόσπασα της εκπομπής. Θεωρούσαν ότι είναι απόδειξη ότι πρόκειται για κατάσκοπο. Το αρχικό έναυσμα για την ταινία προήλθε από τις τύψεις μου για αυτό που συνέβη. Τον συνάντησα και του μίλησα μετά την έκδοση του βιβλίου του και η ταινία ξεκίνησε από τότε.
(...) Η ικανότητα του Maziar να διατηρεί την αίσθηση του χιούμορ και να αντιλαμβάνεται το παράλογο κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του επικρατεί στο βιβλίο. Το σενάριο ωθεί το χιούμορ σε πιο έκδηλη υφή. Ήθελα να δείξω ότι η ζωή είναι αστεία, καθώς ένα κομμάτι του Ιράν είναι έτσι. Όμως το χιούμορ, παίζει έναν υποστηρικτικό ρόλο στην ταινία. Ελπίζω να είναι οργανικό και να μοιάζει φυσικό και όχι επιτηδευμένο.
(...) Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται σε ένα στενό χώρο, με δύο άντρες, ο ένας ανακριτής και ο άλλος αιχμάλωτος. Ήταν δύσκολο να βρεθούν δύο άνθρωποι με τέτοιο χάρισμα και προσωπικότητα, έτσι ώστε να αιχμαλωτίσουν την προσοχή των θεατών για 45 λεπτά. Και οι δύο τα κατάφεραν καταπληκτικά, πιστεύω. Έχω παίξει κι εγώ σε μερικές ταινίες, όχι με μεγάλη επιτυχία, ομολογώ, οπότε όταν βλέπω ηθοποιούς με σπουδαίες ικανότητες, εκπλήσσομαι. 
(...) Προσπαθώ να μην ανησυχώ για το κοινό. Ανησυχώ περισσότερο για τις προθέσεις μας όταν κάναμε την ταινία. Και νομίζω ότι έχει να κάνει με δύο πράγματα: Πρώτον, να υπενθυμίσω στους ανθρώπους ότι το παράλογο και η χαρά μπορούν να υπάρχουν και στις πιο απάνθρωπες συνθήκες. Δεύτερον, ότι αυτοί που θέλουν να εκφραστούν δεν πρέπει να εκτίθενται στις τρομερές συνθήκες που υπέστη ο Maziar. Ένα από τα πράγματα που αυτά τα καθεστώτα κάνουν στους αιχμαλώτους είναι να τους απομονώνουν και να τους κάνουν να αισθάνονται τελείως μόνοι. Ελπίζω η ταινία να περιέχει την αίσθηση ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτή τη θέση δεν είναι μόνοι ή ξεχασμένοι. Ελπίζω να παρηγορηθούν από αυτό.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)