της Angelina Jolie
(το σημείωμα της σκηνοθέτιδος)

Έγραψα αυτό το σενάριο θέλοντας να εξερευνήσω τη θλίψη και τον πόνο και τον τρόπο που καθένας τα αντιμετωπίζει (άλλος με αποφυγή, άλλος με παράδοση και άλλος με αντίδραση). Όλοι όσοι παίρνουν μέρος στην ταινία καθρεφτίζουν κι ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης αυτών των συναισθημάτων. Το έγραψα, μάλιστα, πολύ προτού ξεκινήσω να ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία, οπότε δεν ήταν κάτι που είχα φανταστεί πως θα γυριζόταν με τον Μπραντ κι εμένα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Όταν γράφεις κάτι, τις περισσότερες φορές, δεν ξέρεις για ποιο λόγο το γράφεις. Μονάχα όταν σε «αιχμαλωτίζει» και προκαλεί την αντίδρασή σου συνειδητοποιείς πως κάτι σε ενοχλεί ή σε επηρεάζει. Δεν πίστευα ποτέ πως θα γυριστεί ούτε ότι θα πρωταγωνιστούμε εμείς. Το έγραψα με μεγάλη ελευθερία…
Η ζωή δεν είναι μονάχα τραγωδία ή χαρά. Έχει και τις υπερβολικές της στιγμές. Μπορεί να είσαι στα πατώματα και να κλαις και 20 λεπτά μετά να γελάς με κάτι πολύ παράξενο. Η ταινία είναι μια υπερβολική εκδοχή αυτού ακριβώς. Αυτό που μπορεί καθένας μας να κατανοήσει είναι πως μπορείς να είσαι απόλυτα, τρελά ερωτευμένος με έναν άνθρωπο και να θέλεις, την ίδια στιγμή, να τον σκοτώσεις. Μπορεί να είσαι μέσα στην τρελή χαρά με κάποιο και ταυτόχρονα να νιώθεις κατάθλιψη και μιζέρια, όντας μαζί του. Είναι τα κύματα μιας σχέσης. Τα πράγματα δεν έχουν πάντα λογική κι αυτό είναι που μου δίνει ελευθερία ως συγγραφέα. Δεν πρόκειται για μια εμπορική ταινία. Ήταν μια ευκαιρία για όλους μας να πειραματιστούμε και να προχωρήσουμε ως καλλιτέχνες, δημιουργώντας κάτι πολύ ξεχωριστό. Αυτή είναι κι η ελευθερία μιας μη εμπορικής ταινίας. Μπορείς να είσαι πιο τολμηρός και να πειραματίζεσαι. Ελπίζω να αρέσει σε όλους όσοι αναζητούν μια διαφορετική, κινηματογραφική εμπειρία.
Οι περισσότεροι, στη θέση του Ρόλαντ και της Βανέσα, θα χώριζαν. Η ουσία, όμως, είναι άλλη: η δέσμευση με κάποιον στον οποίο έχεις αφιερώσει τη ζωή σου. Κάποιες φορές, ο γάμος δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ξέρεις πως έχεις δεσμευτεί με αυτόν τον άνθρωπο, έχεις μια ιστορία και ξέεις το λόγο για τον οποίο είσαι μαζί του. Πολλές φορές ο ένας θέλει να τα παρατήσει και ο άλλος είναι εκείνος που κρατά ζωντανή τη σχέση. Αυτό κάνει ο Ρόλαντ. Όταν τους «πρωτογνωρίζεις» νομίζεις πως ο Ρόλαντ είναι ένας αγριάνθρωπος και μέθυσος. Νομίζεις πως έχει κάτι με τη Βανέσα και πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του και το γράψιμό του. Για τη Βανέσα, πάλι, πιστεύεις πως τη νοιάζει μόνο η εμφάνισή της, σιχαίνεται τους ανθρώπους και το παίζει υπεράνω όλων. Κι όμως, η αλήθεια είναι άλλη: ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, σε μια περίοδο που η κατάθλιψη, ως ασθένεια, δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη (το 1973 που τοποθετείται η ταινία). Και σταδιακά μαθαίνεις πως υπάρχει λόγος που αποφεύγουν ο ένας τον άλλον καθώς και για την οργή που νιώθουν και οι δύο. Παρακολουθώντας άλλους ανθρώπους, ξεχνιούνται και ανοίγονται προκειμένου να ξαναανακαλύψουν ο ένας τον άλλο.


(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)