(Χαμένη λεωφόρος)
του David Lynch

Ο σαξοφωνίστας Φρεντ Μάντισον (Μπιλ Πούλμαν) βρίσκεται στη φυλακή για τη δολοφονία της γυναίκας του (την υποδύεται η μελαχρινή Πατρίσια Αρκέτ). Ξαφνικά ένα πρωί, μυστήρια και ανεξήγητα, εξαφανίζεται, και στη θέση του εμφανίζεται, άλλο τόσο μυστήρια και ανεξήγητα, ο νεαρός μηχανικός αυτοκινήτων (Μπαλτάζαρ Γκέτι) -άσχετος με την υπόθεση-, ο οποίος και αφήνεται ελεύθερος. Βγαίνοντας από τη φυλακή, θα γνωρίσει την ερωμένη ενός γκάνγκστερ (την υποδύεται η ξανθιά Πατρίσια Αρκέτ), η οποία μοιάζει καταπληκτικά με τη δολοφονημένη σύζυγό του…
Χαλαρώστε, μπείτε και μην ψάξετε για την έξοδο κινδύνου. Βρίσκεστε στον παράδοξο, απρόβλεπτο και οραματικό κόσμο του Ντέιβιντ Λιντς /David Lynch. Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για την Χαμένη λεωφόρο είναι πως πρόκειται για μια αλλόκοτη ταινία. Σπάζοντας κάθε συμβατό αφηγηματικό κώδικα και έννοια κοινής λογικής ακολουθίας, η ταινία μοιάζει με άγριο ξύπνημα στη χώρα του εφιάλτη. Βουτηγμένη σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στις παρυφές της «πραγματικότητας», η ταινία ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, απελευθερώνοντας πλάσματα απόκοσμα. Με δύο φαινομενικά διαφορετικές και ασύνδετες ιστορίες που συγκλίνουν στο «μεταφυσικό» μοτέλ «Lost Highway», κάπου χαμένο σε μια εσωτερική ψυχική έρημο, η ταινία διαπερνά τάχιστα τα στρώματα του συνειδητού για να φτάσει, με όχημα τη φαντασία, στο σταθμό του ασυνείδητου: εκεί όπου λειτουργεί η γεννήτρια των ονείρων. Χρησιμοποιώντας και μεταλλάσσοντας (γδέρνοντας σχεδόν) τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ και του φιλμ νουάρ, η Χαμένη λεωφόρος ισορροπώντας αισθητικά ανάμεσα στο φως και στο… ημίφως, αναφέρεται στο μη-ανθρώπινο της ανθρώπινης φύσης, δείχνοντας χωρίς να εξηγεί, τον σχιζοειδή χαρακτήρα του ανθρώπινου μυαλού. Ταινία ανοίκεια, με κομματιασμένη την καρδιά της στα δύο, όπως και η ιστορία της, αντλεί τη δύναμή της από την ανεξερεύνητη ήπειρο του ασυνείδητου, την οποία και κινηματογραφεί σε κατάσταση άγριου εμφύλιου σπαραγμού.

(Κριτικό σημείωμα για την ταινία από το βιβλίο του Θωμά Λιναρά Κινηματογραφικά Δεινά-Από τον Βιμ Βέντερς στον Γιασουχίρο Όζου)