(Ο εκλεκτός της νύχτας)
του Jeff Nichols

Κάθε χιλιόμετρο που ο Roy και 8χρονος γιος του διανύουν μέσα από παράδρομους και λεωφόρους μας φέρνει πιο κοντά στην απίστευτη ιστορία τους. Σιγά-σιγά, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί αυτό το χαρισματικό αγόρι θα πρέπει να φορά συνεχώς προστατευτικά γυαλιά. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε γιατί οι φανατικά θρησκευόμενοι ενδιαφέρονται τόσο για αυτόν, και γιατί και η τοπική αστυνομία αλλά και και υψηλόβαθμοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι τους ακολουθούν κατά πόδας.
Στη ταινία του ο Jeff Nichols μπορεί να αλλάζει κινηματογραφικό είδος, ωστόσο παραμένει πιστός στον εαυτό του. Το Midnight Special είναι ένα ιδιότυπο μείγμα επιστημονικής φαντασίας και οικογενειακή σάγκας, και σ’ αυτήν ο Nichols συνεχίζει να διερευνά τις δομές της βίας και της παράνοιας σε μια μικρή πόλη της Αμερικής. Επιπλέον, εστιάζει τόσο στην επιρροή που ασκεί το σύμπλεγμα των συντηρητικών χριστιανικών οργανώσεων, όσο και την αδυναμία του ατόμου απέναντι σ’ ένα επιθετικό κρατικό μηχανισμό. Ό,τι υπάρχει στο τέλος είναι ένας στοργικός πατέρας που κάνει τα πάντα για να βοηθήσει το γιο του να συναντήσει το πεπρωμένο του, κάτι επιπλέον που θα μπορούσε επίσης να καθορίσει την τύχη ολόκληρου του κόσμου.
Με τους Michael Shannon, Joel Edgerton, Kirsten Dunst, Jaeden Lieberher, Adam Driver.

Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη

Συνειδητοποίησα ότι το να έχεις ένα παιδί σημαίνει να εγκαταλείπεις ένα μέρος του εαυτού σου στο άγνωστο, στο αβέβαιο. Είναι σαν μια πληγή που μένει ανοιχτή και ποτέ δεν επουλώνεται.
Όταν σκηνοθετώ πάντα εργάζομαι πάνω σε δύο επίπεδα. Το ένα είναι η κατηγορία στην οποία ανήκει η ταινία και η πλοκή  - και σε αυτή την περίπτωση ήθελα να αποτίσω φόρο τιμής στις sci-fi ταινίες της δεκαετίας του '70 και του '80 που όλοι αγαπήσαμε. Ήθελα να κάνω μια ταινία καταδίωξης, ένα θρίλερ, με ανθρώπους να τρέχουν αλαφιασμένοι στους δρόμους. Το άλλο επίπεδο είναι η δική μου ζωή, και το να προσπαθήσω να συνδέσω την ιστορία με κάτι συναισθηματικό και προσωπικό, που ταυτόχρονα και το κοινό θα μπορέσει να το βιώσει ως τέτοιο.
(...) Στη διάρκεια της ημέρας, τίποτα δεν είναι καλύτερο από την αποτύπωση σε φιλμ. Το πρόβλημα είναι, τη νύχτα, όπου ελλείψει φυσικού φωτισμού πρέπει να βρεις άλλα τεχνάσματα.  Αν κινηματογραφήσεις το βράδυ δίχως φως, το αποτέλεσμα είναι μαύρο. Η κάμερα βλέπει ότι και τα μάτια μας.
(...) Αν ακούσετε τα soundtracks ορισμένων ταινιών επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του '80, χαρακτηρίζονται από ηλεκτρονικούς ήχους. Ήξερα ότι ο Ντέιβιντ θα μπορούσε να το κάνει αυτό πολύ καλά, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει το πόσο καλά, μέχρι που μου έστειλε ένα demo, το οποίο άκουγα κάθε μέρα, πηγαίνοντας στο σετ των γυρισμάτων. Είναι το τραγούδι που ανοίγει την ταινία και παίζει και στους τίτλους τέλους. Κατόρθωσε να συνθέσει ένα κομμάτι μουσικής που δεν ήταν αναπαραγωγή άλλων, αλλά κάτι εντελώς πρωτότυπο. Και γι αυτό ακούγεται σύγχρονο, αλλά και διαχρονικό ταυτόχρονα.

(πηγή κατάλογος Φεστιβάλ Βερολίνου 2016, σημειώσεις για την παραγωγή)