του Woody Allen
(η κριτική του Θόδωρου Σούμα)

Όταν βγαίνει στις αίθουσες νέο φιλμ του Γούντι, οι θαυμαστές, φίλοι και οπαδοί του πηγαίνουμε να το δούμε με προσμονή, χαρά, ανυπομονησία, προσδοκίες και κρυφό ενθουσιασμό, όπως πάμε να ξανασυναντήσουμε έναν αγαπημένο, περιζήτητο φίλο που είχαμε καιρό να δούμε... Και φεύγουμε πάντα ευχαριστημένοι από αυτή τη νέα συνάντηση με τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη φίλο... 'Εχοντας διασκεδάσει, σκεφτεί λίγο, γελάσει, στοχαστεί -με απολαυστικό, ανάλαφρο τρόπο- πάνω στα μικρά, ταπεινά και καθημερινά, αλλά και τα σημαντικά και μεγάλα ζητήματα της ζωής, υπό την καθοδήγησή του...
Το τελευταίο του φιλμ Cafe' Society (2016) περιλαμβάνει δύο μέρη, ένα στο Λος Άντελες, όπου πηγαίνει, από το Μπρούκλιν, ο ταπεινός, νεαρός Εβραίος ήρωας (Τζέσε Άιζενμπεργκ) για να βρει δουλειά και να κάνει καριέρα, και δεύτερον στη Ν.Υόρκη όπου ζει η φτωχική οικογένειά του και όπου ξαναγυρνά απογοητευμένος (από έναν διαψευσμένο έρωτα στο L.A.) για να δουλέψει ως συνέταιρος στο τζαζ νάιτ κλαμπ του γκάνγκστερ αδελφού του. Εκεί όμως θα έρθει, μετά από καιρό, από το Λος Άντζελες, το μεγάλο του αμόρε (Κρίστεν Στιούαρτ) με τον πετυχημένο μάνατζερ άντρα της και τα δίχτυα της επιθυμίας και των συναισθημάτων, διακριτικά, θα ξαναπλεχτούν...
Σε αυτή τη διαδρομή των ανθρώπων του σινεμά, της νυχτερινής μουσικής, του γυαλιστερού πλούτου, της πολυτέλειας και των ερωτικών σχέσεων, της κοσμικής ζωής ή του μόχθου, από τη Ν.Υόρκη στο L.A. και ξανά πίσω, ο Γ.Άλλεν συναντά, ξαναπιάνει σε τόνο πάντα ελαφρύ και παιγνιώδη, τα αγαπημένα του, πανανθρώπινα, οικουμενικά θέματα, του έρωτα, του εσωστρεφούς, εγωκεντρικού, μοναχικού εγώ και της δυσχερούς διαδρομής του, των διαψεύσεων και ματαιώσεων της ζωής, του έρωτα και της προσδοκίας της επιτυχίας κι ευτυχίας στη ζωή, της αναπόφευκτης ροής του χρόνου και του πλησιάσματος του τέλους των πάντων και του θανάτου... (Στο τελευταίο του φιλμ ο Γ.Α. δείχνει να έχει τη συναίσθηση του ότι ο χρόνος του περνά και φεύγει αναπόδραστα και πως ο θάνατος δυστυχώς πλησιάζει με αργά βηματάκια..)
Για άλλη μια φορά ο Γούντι αγγίζει με το μαγικό, αστείο ραβδάκι του τα μικρά και μεγάλα ζητήματα με χιούμορ, αλαφράδα, ευδαιμονιστική προσέγγιση, τρυφερότητα και ανείπωτη γλύκα, στωικισμό και κριτική ματιά. Η αφήγηση περίπου στα 2/3 της, αφού ο νεαρός άντρας ξαναγυρνά στη Ν.Υόρκη και βολεύεται στο νάιτ κλαμπ του αδελφού του, κάπως αργεί να αναπτυχθεί, αλλά δεν πειράζει, μπορούμε να κάνουμε λιγάκι υπομονή για να γευτούμε τις νέες, απαράμιλλες οπτικοακουστικές γεύσεις που θα μας προσφέρει σε λίγο ο μαιτρ (με τη βοήθεια της κλασικής τζαζ και της φωτογραφίας του Β.Στοράρο)... Μεταξύ αυτών η μεταστροφή του Εβραίου γκάνγκστερ στο χριστιανισμό αφού καταδικαστεί στην ηλεκτρική καρέκλα, επειδή ο χριστιανισμός ...υπόσχεται τη μεταθανάτια ζωή ενώ η εβραϊκή θρησκεία όχι (χα, χα!) και η αντιπαράθεση της στωικής, προσγειωμένης, ρεαλιστικής φιλοσοφίας του ηλικιωμένου πατέρα... 
Και να μη ξεχνάμε πως στα λεπτεπίλεπτα χέρια του ερωτύλου σκηνοθέτη, οι γυναίκες ηθοποιοί μετατρέπονται σε κάτι διαφορετικό, σε αισθαντικές και ρομαντικές οπτασίες!
Σκέψη, συναίσθημα, βίωμα, κωμικότητα, δράμα, δράση, εικόνες από τον κόσμο των show business, σαρκασμός, σάτιρα, φιλοσοφία & ηθική, σε ένα πακέτο με εξαίσιο, χρωματιστό, απαστράπτον περιτύλιγμα, που μόνο λίγοι κατείχαν το μυστικό του, ο Χίτσκοκ, ο Μπουνιουέλ, ο Ρομέρ, ο Λανγκ, ο Χοκς, ο Στέρνμπεργκ, ο Λιούμπιτς και μερικοί ακόμη που έλαμψαν συνηθέστερα στην Αμερική. Και ας μην ξεχάσουμε τη γλαφυρή, διασκεδαστική και γλυκόπικρη ξενάγηση στο Χόλυγουντ!... 
Στο επανιδείν στο επόμενο ραντεβού μας, αν ζούμε ακόμη!...