της Laurie Anderson

Έχοντας ως αφετηρία μια ταινία-φόρο τιμής σ' ένα αγαπημένο τετράποδο, το σκύλο της Lolabelle, η Laurie Anderson κάνει ένα πολύπλοκο στην ύφανση του ντοκιμαντέρ όπου ο θάνατος επανέρχεται συνεχώς ως ένα μοτίβο της ύφανσης.
Η πρώτη ύλη σ' αυτή την μάλλον ακατάτακτη ως ντοκιμαντέρ, ταινία είναι ένα πλήθος υλικού με έντονο προσωπικό χαρακτήρα: οικογενειακές ταινίες, λήψεις από το αγαπημένο τετράποδο, animation της σκηνοθέτιδας και εικόνες, προφανώς από ιδιωτικές λήψεις, εν είδη ενός ημερολογίου.
Τα γεγονότα που συγκροτούν τον αφηγηματικό ιστό είναι πολλά και διάφορα: πέραν της απώλειας της Lolabelle, είναι η επίθεση της 9ης Σεπτεμβρίου, η απώλεια αγαπημένων προσώπων (όπως του συζύγού της Lou Reed), οι οικογενειακές αναμνήσεις, ο έλεγχος και η παρακολούθηση των δεδομένων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Υπό την υπόκρουση της σαγηνευτικής, σχεδόν υπνωτικής μουσικής της, η Laurie Anderson υιοθετεί ένα αφηγηματικό ύφος πολύ κοντά στο συνειρμικό και το ονειρικό. Αφηγούμενη διαρκώς ιστορίες για το σκύλο της, τη ζωή της, παίζοντας με πειραματική διάθεση με την εικόνα, επιβάλλοντας μια στοχαστική, μελαγχολική διάθεση (και κάποιες φορές περιπαικτική), η σκηνοθέτις στέκεται ιδιαίτερα στη βουδιστική άποψη για το θάνατο. Και πιο συγκεκριμένα στο θέμα του bardo: την κατά το θιβετιανό “Βιβλίο των Νεκρών” χρονική περίοδο των 49 ημερών, όταν η ψυχή είναι μετέωρη ανάμεσα στο θάνατο και τη νέα γέννηση (μετεμψύχωση).
Η απώλεια των αγαπημένων, το τραύμα της απουσίας: αυτό διαχειρίζεται η σκηνοθέτις μ' ένα τρόπο όπου ο εκ βαθέων προσωπικός λόγος είναι εξ ίσου σαγηνευτικός με τις μαγευτικές εικόνες. “Κάθε ιστορία αγάπης είναι μια ιστορία φαντασμάτων”: η ρήση του David Foster Wallace που ακούγεται στην ταινία δίνει εντέλει τον τόνο. Αυτή είναι μια στοιχειωμένη ταινία γεμάτη ιστορίες για την αγάπη και τον θάνατο.

Δημήτρης Μπάμπας