(Βασίλισσα της γης)
του Alex Ross Perry

Συγκλονιστική καταγραφή της ψυχικής ασθένειας, αυτή η αμερικάνικη ανεξάρτητη ταινία είναι παράλληλα και η επιβεβαίωση των υποκριτικών ικανοτήτων μιας νέας ηθοποιού: της Elisabeth Moss (γνωστής στο ευρύτερο κοινό από τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά Mad Men).
Μια νεαρή γυναίκα, δακρυσμένη. Ένας άνδρας. Μια έντονη συζήτηση. Ένας χωρισμός. Το τέλος μιας σχέσης.
Η Catherine (το ρόλο υποδύεται η Elisabeth Moss) φιλοξενείται σ' ένα εξοχικό στις όχθες μιας λίμνης από τη φίλη της, την Virginia (το ρόλο υποδύεται η Katherine Waterston). Αναζητά ένα καταφύγιο από ό,τι ζει: ένας χωρισμός και ένα πένθος (ο θάνατος του πατέρα της) σημαδεύουν την πραγματικότητα της. Η αφήγηση, επικεντρωμένη στην Catherine και στα συναισθήματά της, παρακολουθεί τη διαμονή της σ' αυτό το εξοχικό και τις συζητήσεις με τη φίλη της, στο χρονικό πλαίσιο μιας εβδομάδας. Τη χρονική ροή διακόπτουν φλασμπάκ με σκηνές του παρελθόντος -της προ ενός έτους παραμονής της Catherine στο εξοχικό– που συνομιλούν και φωτίζουν το παρόν: Αναδρομές σε μια ερωτική σχέση που έχει τελειώσει, οι ισορροπίες μιας φιλικής σχέσης
Είναι ο χώρος των νεοϋορκέζων διανοούμενων που συνιστά το πλαίσιο της αφήγησης: οικείος στον σκηνοθέτη από την προηγούμενη του ταινία την δραματική κομεντί Listen Up Philip (2014). Κοντινά πλάνα στα πρόσωπα, εστίαση στις μεταξύ των δύο κεντρικών χαρακτήρων συζητήσεις, οι δραματικές εντάσεις της φιλικής οικειότητας : αυτή είναι η αφετηρία στην ταινία. Είναι ένα σινεμά που κατάγεται από τις εικόνες του John Cassavetes. Είναι οι θερμότητες και οι ψυχρότητες μιας μακρόχρονης γυναικείας φιλίας που έρχονται στο προσκήνιο: οι διάλογοι, οι σιωπές, τα τραύματα και οι πληγές, ο αναστοχασμός. Κινηματογραφώντας τη φύση που περιβάλλει τα πρόσωπα, αλλά και το χώρο του εξοχικού μεσα στον οποίο διαβιούν, ο σκηνοθέτης σιγά- σιγά καταργεί κάθε απόσταση από τον κεντρικό του χαρακτήρα. Και είναι αυτό που αλλάζει την ισορροπία στην αφήγηση και ωθεί την ταινία σε μια άλλη επικράτεια.
Καθώς η αφήγηση προχωρά, η διαύγεια της πραγματικότητας σιγά- σιγά θολώνει και όλα ομοιάζουν ως μια παραίσθηση. Οι συναισθηματικοί και βαθύτατα εξομολογητικοί τόνοι της ηρωίδας μεταλλάσσονται σε παραληρηματικούς. Και η οπτική από αντικειμενική μετατρέπεται σε βαθύτατα υποκειμενική.
Υπό τους ήχους της υποβλητικής ηλεκτρονικής μουσικής του Keegan DeWitt, η αλλαγή συμβαίνει: Η ισορροπία έχει διαταραχθεί. Η ηρωίδα βυθίζεται στους ερεβώδεις λαβυρίνθους της κατάθλιψης. Και η φίλη της ανήμπορη να βοηθήσει την παρακολουθεί...
Ό,τι βλέπουμε εντέλει είναι όχι η δραματική και σκληρή πραγματικότητα των φιλικών σχέσεων -δηλαδή το τοπίο του  John Cassavetes.-, αλλά οι προβολές μιας ψυχικής διαταραχής -η επικράτεια του Roman Polanski...

Δημήτρης Μπάμπας