(Κάποιες γυναίκες)
της Kelly Reichard

Πέρα από το αυτονόητο -δηλαδή τη σχεδίαση των πορτρέτων τριών γυναικών που ζουν σε μια επαρχιακή κωμόπολη των ΗΠΑ -, η ταινία της ανεξάρτητης Αμερικανίδας Kelly Reichard είναι και ένας στοχασμός με τους τρόπους του Ιάπωνα Yasujirō Ozuγια τις αναταράξεις του βίου, τις επιθυμίες -ανεκπλήρωτες ή όχι...
Η πρώτη ύλη για το σενάριο της ταινίας υπήρξαν τα διηγήματα της Maile Meloy από τη συλλογή Both Ways Is the Only Way, και τόπος που διαδραματίζονται είναι μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη στη Μοντάνα, μια πολιτεία στα βορειοδυτικά των ΗΠΑ, τον χειμώνα. Τρία είναι τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας, και τις ιστορίες τους σε αυτόνομα, αλλά μεταξύ τους επικοινωνούντα μέρη, αφηγείται η σκηνοθέτις. Η πρώτη είναι η Laura (το ρόλο υποδύεται η Laura Dern) μια δικηγόρος που προσπαθεί να διαχειριστεί την υπόθεση ενός δύσκολου πελάτη της, του Fuller (στο ρόλο ο Jared Harris), που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η κατάληξη της είναι ένα περιστατικό ομηρίας με πρωταγωνιστή τον πελάτή της που περιπλέκει τα πράγματα. Δεύτερη γυναίκα είναι η Gina (το ρόλο υποδύεται η Michelle Williams) που μαζί με το συζυγό της Ryan θέλουν να κτίσουν ένα εξοχικό μέσα στο δάσος. Ό,τι επιθυμεί περισσότερο η Gina είναι τα παλιά οικοδομικά υλικά που ο Albert ένας ηλικιωμένος έχει στην αυλή του. Και τέλος, το τρίτο μέρος έχει στο κέντρο την Jamie (Lily Gladstone) που φροντίζει τα άλογα σε μια φάρμα. Ζώντας μια μοναχική ζωή, θα παρακολουθήσει, κατά τύχη, σεμινάρια για εκπαιδευτικούς από μια νεαρή δικηγόρο τη Beth (στο ρόλο η Kristen Stewart). Η γνωριμία αυτή θα την αναστατώσει συναισθηματικά...
Η σκηνοθέτις αφηγείται με οικονομία και χωρίς δραματικές κορυφώσεις τις τρεις ιστορίες και την απόληξή τους, το coda τους: ό,τι παρακολουθούμε είναι τα γεγονότα, καμιά ψυχολογία. Το χειμωνιάτικο τοπίο, με τα γυμνά από φύλλα δένδρα του δάσους, το λευκό του χιονιού: υποβάλλουν ένα κλίμα και κυρίως τα συναισθήματα της μελαγχολίας.  Χρωματίζοντας την ταινία με κάθε απόχρωση του καφέ και διαρκώς υπό τους ήχους του περιβάλλοντος -ο ήχος των τραίνων, των αυτοκινήτων, του χειμωνιάτικου ανέμου-, τα πρόσωπα αυτά ζουν τις καθημερινότητες τους. Είναι οι αναταραχές αλλά κυρίως οι αποήχοί τους, που ως ομόκεντροι κύκλοι στην επιφάνεια του νερού διαρκώς εξασθενίζουν, που παρακολουθούμε. Επιθυμίες ισχυρές, ή όχι και τόσο, εκπληρωμένες ή ανεκπλήρωτες, στο τέλος η κατάληξη είναι η ηρεμία και η γαλήνη. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το αχανές του τοπίου που περιβάλλει τα πρόσωπα....

Δημήτρης Μπάμπας