του Oliver Stone
(σχετικά με την ταινία)

Στις ταινίες του, Platoon, JFK, Natural Born Killers και Wall Street, ο Όλιβερ Στόουν προσπάθησε να αποκρυπτογραφήσει σημαντικές στιγμές της αμερικανικής ιστορίας και κουλτούρας, αντιμετωπίζοντας με τόλμη αμφιλεγόμενα θέματα. Η ιστορία του Έντουαρντ Σνόουντεν ήταν κομμένη και ραμμένη για το σκηνοθετικό μάτι του Στόουν, με την προϋπόθεση ότι θα προσέθετε κάτι νέο σε επίπεδο πληροφόρησης γύρω από το θέμα. Είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ, που κατέγραφε την πορεία του Σνόουντεν, καθώς και αρκετά βιβλία σχετικά με το θέμα. Εκείνος αποφάσισε να διερευνήσει το τι συνέβαινε στο μυαλό του Εντ, τι τον ώθησε στις αποκαλύψεις, το αν είχε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα των κινήσεων του από την αρχή.
(...) Σε αυτό συμφωνεί και ο Στόουν, επισημαίνοντας ότι ο Σνόουντεν ήταν ένας επιτυχημένος αναλυτής της NSA για παραπάνω από μία δεκαετία. Σε αντίθεση με αυτό, στα media παρουσιαζόταν ως ένας junior πληροφορικάριος που εργαζόταν για ένα τεράστιο οργανισμό. Στην πραγματικότητα ωστόσο είχε ειδικές προσβάσεις και προνόμια, επειδή ακριβώς ήταν καλός σε αυτό που έκανε. Σχεδίασε προγράμματα που εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τη NSA. Ίσως μέσω του Νόμου περί Ελευθερίας της Πληροφορίας αυτά τα στοιχεία να βγουν στο φως.
(...) Όσο και αν η εκρηκτική φύση της ιστορίας του Σνόουντεν ταίριαζε απόλυτα με το ύφος των ταινιών του Στόουν, ο ίδιος ήταν ένας χαρακτήρας εντελώς διαφορετικός σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο θέλησε να ζωντανέψει ο Στόουν στη μεγάλη οθόνη, ο οποίος συνήθως επιλέγει δυναμικούς, ηγετικούς χαρακτήρες. Αντίθετα, ο Έντ είναι γλυκομίλητος, μεθοδικός και ελάχιστα δραματικός. Όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Στόουν, το να κάνει μία ταινία που έχει στο επίκεντρό της έναν προγραμματιστή υπολογιστών ήταν κάτι νέο για εκείνον. Έτσι αποφάσισε να προσδώσει σ΄έναν γυναικείο ρόλο της ταινίας, σε αυτόν της Λίντσεϊ Μιλς, κάποια παραδοσιακά ανδρικά χαρακτηριστικά.
(...) Το πρωταρχικό μέλημα του Στόουν ήταν να κρατήσει τα πράγματα απλά, χωρίς να θυσιάζεται ο ρεαλισμός, επιλέγοντας μια ποικιλία από διαφορετικές οπτικές γωνίες, κοντινά πλάνα και χρώματα. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Στόουν, η αίσθηση της έντασης που βγάζει η ταινία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην υπερ-υψηλή ανάλυση της κάμερας 65χιλιοστών.
(...) Ο Στόουν δεν τρέφει αυταπάτες ότι θα αλλάξει τον κόσμο με την ταινία του. Όπως αναφέρει και ο ίδιος, «Ο στόχος μου ήταν να πω μία απλή, στέρεη, δραματική ιστορία. Ίσως κάποιοι να μην την καταλάβουν. Είμαστε μια χώρα που μας αρέσουν οι ταινίες δράσης, τα blockbusters και η βία. Στην ιστορία του Έντουαρντ Σνόουντεν δεν υπάρχουν πυροβολισμοί ή καταδιώξεις. Το επίκεντρο είναι ο πραγματικός Έντουαρντ Σνόουντεν, που είναι ακόμα νέος και ζωντανός και δυναμικός. Έχει πολύ καλές και στοιχειοθετημένες ιδέες για το πώς οι ΗΠΑ μπορούν να προστατευθούν, επειδή είναι ένα θέμα που πραγματικά τον ενδιαφέρει. Οι ΗΠΑ έχουν δικαίωμα να προστατευθούν, όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη χρήση του δικαιώματος αυτού και την κατάχρησή του. Το ερώτημα είναι, ως ποιο σημείο είναι ικανός να φτάσει κάποιος για να σταματήσει αυτό που θεωρεί ότι είναι κατάχρηση;»


(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)