(Ο κος Τίποτα)
του Joseph Cedar
(οι δηλώσεις του σκκηνοθέτη)

Ένας Εβραίος συναντά κάποιον που ναι μεν μελλοντικά θα αποκτήσει δύναμη, αλλά εκείνη τη στιγμή είναι σε πολύ άσχημη θέση. Του κάνει ένα δώρο ή μια χάρη, οπότε όταν αποκτά δύναμη, τον βάζει στην «αυλή» του. Έτσι, ο Εβραίος καταφέρνει να αποκτήσει τη θέση που ήθελε. Έρχεται κάποια στιγμή όμως, που ο ανταγωνισμός γίνεται τεράστιος και ο Βασιλιάς ή Δούκας ή όποιος είναι αυτός που κατέχει τη δύναμη αποφασίζει να τον πετάξει όπως την τρίχα από το ζυμάρι. Κι αυτό γιατί ο Εβραίος είναι αναλώσιμος και άρα εύκολο να τον ξεφορτωθείς.
(...) Ο Νόρμαν ξέρει ότι αν δεν προσφέρει κάτι σε κάποιον, τότε δεν θα μείνει κανείς κοντά του. Είναι θλιβερό να το ξέρεις αυτό για τον εαυτό σου, ή έστω να το νιώθεις.
(...) Βλέπει ότι κάθε φορά που τρώει πόρτα, χρησιμοποιώντας αυτό το ‘χαρτί’ τα καταφέρνει. Εμπνέει λίγο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που προσπαθεί να προσεγγίσει.
Είναι κάτι που ισχύει για όλους όσοι αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Όσοι τους γνώριζαν δεν ήξεραν τίποτα για την προσωπική τους ζωή. Και κανείς δεν ήθελε να ρωτήσει γιατί φοβόταν τι απάντηση θα έπαιρνε.
(...) Αν συνειδητοποιήσουμε ότι η συμπεριφορά του εκπορεύεται από τη βαθύτατη μοναξιά που νιώθει, τότε βλέπουμε ότι δεν κρύβει ίχνος πονηριάς. Το κάνει για να επιβιώσει.
(...) Κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να βρεθεί στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή, ώστε να προλάβει να καθίσει. Για κάποιο λόγο όμως, δεν έχει τη σωστή τεχνική για να τα καταφέρει, και πάντα καταλήγει να μένει όρθιος. Όταν γυρίζαμε την ταινία, αυτή την εικόνα την είχα συνέχεια στο μυαλό μου, για να καταφέρω να αποδώσω την ατμόσφαιρα της κάθε σκηνής.
(...) Πιστεύω ότι όλοι περιστρέφονται γύρω από την πραγματικότητα του Νόρμαν. ίναι σαν τις μέλισσες που πηγαίνουν από το ένα λουλούδι στο άλλο. Το να μην συμπαθούν τον Νόρμαν είναι φυσικό από τη μία, αλλά και εντελώς άδικο ταυτόχρονα, δημιουργώντας μια τραγική κατάσταση που πραγματικά με θλίβει. Για κάθε αρνητικό που μπορεί κανείς να του βρει, υπάρχει ένα αντίστοιχο θετικό. Άρα, το θέμα είναι αν τον συμπαθείς και τον συμπονάς ή όχι.
(...) Η μεταμόρφωση του Ρίτσαρντ /Richard Gere σε Νόρμαν ήταν μια διαδικασία που χρειάστηκε λεπτούς χειρισμούς. Δεν θέλαμε να επέμβουμε ιδιαίτερα στην εμφάνισή του, αλλά θέλαμε να αλλάξουμε τη γλώσσα του σώματός του.
(...) Η προσευχή που ακούγεται στο τέλος λέει: ‘Μακάριοι όσοι ασχολούνται με τις ανάγκες τις κοινωνίας. Ο Θεός θα τους ανταμείψει φυλάσσοντάς τους από ασθένειες, χαρίζοντάς τους υγεία και συγχωρώντας τους όλες τις αμαρτίες’. Ο Νόρμαν αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Και τη συγχώρεσή μας.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)