(Ήρεμο πάθος)
του Terence Davies

Η υπόκωφη, αλλά γεμάτη εσωτερικές εντάσεις ζωή της μεγαλύτερης Αμερικανίδας ποιήτριας, που έζησε απομονωμένη στο δωμάτιό της και φύλαγε το ογκωδέστατο, συναρπαστικό έργο της στα συρτάρια της.
Ένας ποιητής του κινηματογράφου, ο Terence Davies, εισέρχεται στο προσωπικό καταφύγιο και στην ψυχή της Έμιλι Ντίκινσον/ Emily Dickinson (το ρόλο υποδύεται Cynthia Nixon) και παρακολουθεί τις στιγμές που η «Λευκή Λαίδη» φανέρωσε το ανυπότακτο πνεύμα της, από τα νεανικά της χρόνια μέχρι το θάνατό της, μέσα από λάθος έρωτες και μικρές ή μεγάλες απώλειες. ​

Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, "Η Έμιλι Ελίζαμπεθ Ντίκινσον (Emily Elizabeth Dickinson) (...) αν και όχι τόσο διάσημη όσο ήταν εν ζωή, πλέον θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, από τους πιο αναγνωρισμένους και αντιπροσωπευτικούς Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μένοντας αποκλεισμένη στο σπίτι των γονιών της στο Άμερστ και ολόκληρη η εργογραφία της παρέμεινε ανέκδοτη και κρυμμένη μέχρι και το θάνατό της. Εξαίρεση αποτέλεσαν μονάχα πέντε ποιήματα, από τα οποία τρία δημοσιεύτηκαν ανώνυμα και ένα εν αγνοία της ίδιας της ποιήτριας."

Όταν η νύχτα φεύγει, κι είναι
το χάραμα τόσο κοντά
που τα κενά σχεδόν αγγίζεις-
ώρα να στρώσεις τα μαλλιά,
να ετοιμάσεις τα λακκάκια,
και ν’ απορήσεις τι να ήσαν
τα γηραιά, ξεθωριασμένα
μεσάνυχτα και σε φόβισαν.
(Από το βιβλίο «Το Μέγα Ύδωρ», μετάφραση-πρόλογος Διονύσης Καψάλης, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2004)

Ο Piers Handling σημειώνει στον κατάλογο του Φεστιβάλ του Τορόντο: "Η Emily Dickinson είναι ένα ιδανικό θέμα για έναν σκηνοθέτη τόσο αδιάκοπα ερεθιστικό όπως ο Terence Davies. Αναγνωρισμένη σήμερα ως μια ιδιοφυΐα που έγραψε μερικούς από τους πιο σημαντικούς στίχους της αμερικανικής λογοτεχνίας, η ποιήτρια του 19ου αιώνα ήταν ουσιαστικά άγνωστη στη διάρκεια της ζωής της: από τα σχεδόν 1800 ποιήματα της   λιγότερα από δώδεκα δημοσιεύθηκαν όσο ζούσε. Μια ερημήτρια που τελικά έζησε τη ζωή στην κρεβατοκάμαρά της, η Dickinson διερεύνησε με τη μέγιστη ακριβεια τα εσωτερικά της τοπία. Ως πρωτογενές υλικό, η ιστορία της ζωής της είναι τόσο ποιητική όσο και το ίδιο το έργο της.
(...) Είναι οι συναντήσεις της με τη μητέρα, τον πατέρα και την αδελφή της που παρέχουν το κέντρο γύρω από το οποίο είναι δομημένο η ταινία. Αυτές οι στιγμές, γνωστές σε όλους σ' όσους γνωρίζουν τον ρόλο που παίζουν οι οικογένειες στο έργο του Davies, αποδίδονται με ευαιασθησία, αλλά είναι ο απρόσκοπτος τρόπος με τον οποίο η φωτεινή ποίηση της Dickinson ενσωματώνεται στην ταινία που είναι τελικά το θέλγητρό της.
(...) Οι εσωτερικές ζωές των ποιητών είναι δύσκολο να απεικονιστούν, όμως ο Davies, ένας μάγος όταν πρόκειται για την κατανόηση των εσωτερικών διεργασιών ευαίσθητων πρόσωων, δημιούργησε μια εξαιρετικά συγκινητική εικόνα της ιδιαίτερης ιδιοφυΐας της Emily Dickinson."

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος Φεστιβάλ Τορόντο)