του Todd Phillips
(η κριτική του Σωτήρη Ζήκου)

Η ταινία Joker είναι η πιο μίζερη ταινία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Και το χειρότερο: μια χαρακτηριστική περίπτωση Fake movie.
Στημένη έξυπνα για να "πουλήσει": σε φεστιβάλ, στις αίθουσες, στα όσκαρ, κλέβοντας από εδώ και από εκεί, μια δόση από την ταινία Ταξιτζής, μια δόση από V for Ventetta και μια δόση ταξικής καταπίεσης και μια ισχυρή τζούρα πολιτικής ορθότητας για τους κατατρεγμένους "κλόουν" που ζουν στο περιθώριο της κακούργας κοινωνίας και με μια κατάληξη διαδηλώσεων/εξεγέρσεων στους δρόμους (κι ας μοιάζουν περισσότερο με βάνδαλους μασκαρεμένους) και ιδού η συνταγή της εποχής.
Ούτε καν με τη μυθολογία του Μπάτμαν δεν έχει αληθινή σχέση, απλώς την κλέβει εξαρχής σαν σεναριακή ιδέα για το brant name.
Αυτός ο ήρωας (και καλά αντιήρωας) είναι απολύτως pathetic! Κλαψουρίζει (ακόμα και όταν γελάει) ή γκρινιάζει επί δύο ώρες.
Η πόλη που ζει δεν είναι η Gotham City, είναι μια vintage Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 80 (όπως είναι της μόδας τώρα σε σειρές και σε ταινίες), στην Gotham City δεν υπάρχει Wall Street, όπως αναφέρεται στην ταινία.
Ο Γιοακίν Φίνιξ υπερπαίζει -μα συνεχώς και όλο και πιο υπερβολικά.
Το σενάριο μπάζει: Το τριπλό φονικό στο μετρό που μεταδίδεται συνεχώς από τα ΜΜΕ θα έπρεπε να να οδηγήσει και την πιο ηλίθια αστυνομική έρευνα στον ένοχο κλόουν αφού οι συνάδελφοί του ξέρουν ποιος έφυγε εκείνη την ώρα από τα γραφεία τους απολυμένος, ντυμένος κλόουν κι έχοντας πιστόλι... τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Και αφού υπάρχει υποτίθεται ένα τόσο άδικο σύστημα που τέτοιους ανθρώπους δεν τους υπολογίζει, γιατί δύο οι δύο ντετέκτιβ δεν τον μπαγλαρώνουν αμέσως αλλά σέβονται τα δικαιώματά του και τον ψειρίζουν με ερωτήσεις και μια και δυο και τρεις;
Για να μη πω για τη μουσική που παιανίζει επική στις πιο κλισέ σκηνές για να επηρεάσει τον θεατή ότι κάτι πολύ σπουδαίο πρόκειται να συμβεί.
....
Η ταινία Τζόκερ είναι, πέρα του ηθικού ζητήματος, μια μέτρια έως κακή ταινία. Διότι αφηγηματικά είναι φλατ, δεν εξελίσσεται, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο: κάτι άσχημο συμβαίνει τον Άρθουρ από τους γύρω του κι αυτός προχωράει ένα ακόμη βήμα στο «δρόμο του κακού».  Κατανοητό αν απευθυνόταν σε παιδιά αλλά υποτίθεται ότι αυτή είναι μια ταινία για ενήλικες.
Επίσης είναι λίγη δραματουργικά, καθότι μονοδιάστατη σε ένα χαρακτήρα: δεν υπάρχουν άλλοι στην ουσία χαρακτήρες, όλοι, η μητέρα του, οι συνάδελφοί του, ο εργοδότης του, ο κακός υποψήφιος δήμαρχος, η γειτόνισσα, είναι καρικατούρες, μόνο ο σόουμαν Ρόμπερτ ΝτεΝίρο (φιγούρα κλεμμένη από τον Βασιλιά της Κωμωδίας του Σκορσέζε) έχει ένα εκτόπισμα για να γίνει το μεγάλο (σε θεαματικότητα) θύμα της έκρηξης βίας σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση.
Ο Τζόκερ αυτός δεν έχει τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της περσόνας του Τζόκερ της DC Comics (και όχι Marvel): να αντιμετωπίζει το κάθε τι σαν (κακό) αστείο και να επινοεί πειστικά κάθε φορά μια ιστορία για το παρελθόν που να την αναιρεί στην επόμενη φάση. Αν για παράδειγμα, στην πρώτη σκηνή που επιτίθενται τα παιδιά στον κλόουν, αντιδρούσε γελώντας τρελά σαν να του αρέσει αυτό που γίνεται και τρόμαζαν τα παιδιά, λέγοντας «αυτός είναι τρελός...» και αν όταν τον επιπλήττει το αφεντικό του μετά επινοούσε μια φανταστική ιστορία που θα έπειθε το αφεντικό και θα προκαλούσε το θαυμασμό των θεατών, αντί να κλαψουρίζει και στις δύο περιπτώσεις, θα ήταν Ο ΤΖΟΚΕΡ -και όχι κάποιος κακομοίρης που τον μιμείται ή που του μοιάζει!