(Μια άλλη γυναίκα)
του Woody Allen

Μια διανοούμενη γυναίκα στη Νέα Υόρκη, ευρισκόμενη στην κρίσιμη ηλικία των πενήντα, ανακαλύπτει τυχαία μια μικρή “ρωγμή” στον περίκλειστο κόσμο της καθώς ακούει τη φωνή μιας άλλης γυναίκας να εξομολογείται τα πάθη της στο διπλανό διαμέρισμα του ψυχαναλυτή. Και η επιρροή αυτής της φωνής (που παίρνει τη μορφή μιας νεώτερης, έγκυου γυναίκας) και των όσων λέει, προκαλεί σποραδικά ρωγμές στην εικόνα που είχε και έχει η κεντρική ηρωίδα για τον εαυτό της και την παρακινούν να αναθεωρήσει...
Πρόκειται για μια ταινία “κρίσης” που συνθέτει μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο (με οδηγό τη φωνή – voice over της πρωταγωνίστριας) σε ομόκεντρους κύκλους από παρούσες και παρελθούσες στιγμές της ζωής της. Για να ρευστοποιήσει την στατικότητα των πρώτων εντυπώσεων για τις σχέσεις αυτής της γυναίκας, μέσα από αιφνίδιες αναδρομές (flash back) σαν εκλάμψεις μνήμης που φωτίζουν για λίγο αλλιώς τα τωρινά συμβάντα.
Για να μετασχηματίσει έτσι μια προσωπική ιστορία σε πολλές μικρές ιστορίες και άλλων προσώπων, που παρατίθενται αποσπασματικά εδώ κι εκεί, χωρίς όμως να αποδομούν την δυναμική προσωπικότητα της κεντρική ηρωίδας αλλά να την ολοκληρώνουν δραματουργικά σαν χαρακτήρα, αποκαλύπτοντας βαθμιαία, ακόμη και στην ίδια ή μάλλον κυρίως σε αυτήν, στιγμές και όψεις του εαυτού της που και η ίδια αγνοούσε μέχρι τη στιγμή της κρίσης, μέχρι που μια εξωτερική φωνή μιας άλλης γυναίκας αφύπνισε την εσωτερική δική της φωνή.
Πρόκειται για την ιστορίας μιας γυναίκας με την ίδια ταυτότητα, σε επιδιώξεις, καριέρα, γάμους, σχέσεις, που ανακάλυψε τελικά τον εαυτό της (συμπληρώνοντας τα κενά στο παζλ) και σαν μια άλλη γυναίκα...
Μια ιστορία που την βλέπεις σαν θεατής σαν να ξαναζείς την ιστορία της δικής σου ζωής. Τις ευκαιρίες που χάθηκαν, την πρόκληση ενός ερωτικού πάθους που σε τρόμαξε κάποτε, αυτούς που πλήγωσες χωρίς να το ξέρεις ή χωρίς να το θέλεις, αυτούς που σε πλήγωσαν χωρίς να το καταλάβουν, τις στιγμές που ηττήθηκες από τον εαυτό σου νομίζοντας ότι είσαι νικητής. Όλες αυτές τις μικρές και ανύποπτες στιγμές της ζωής που αποκτούν μια άλλη σημασία εκ των υστέρων για σένα, μέσα από μια τρομερή αλήθεια: «Πώς πολλά θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, αν...». Και αυτή η δυνατότητα να ξεδιπλώνεται εμπρός σου σαν μια παράλληλη ζωή ενός άλλου ή μιας άλλης, σαν μια ταινία στην οθόνη του σινεμά.
Και τότε νιώθεις παράξενα, όχι αγωνία αλλά απορία μαζί και γαλήνη, σαν να είδες τον εαυτό σου για πρώτη φορά από την καλή και την ανάποδή του μεριά -όπως νιώθει η ηρωίδα του έργου στην τελευταία σκηνή, πριν πέσουν απότομα το μαύρο στην οθόνη και οι τίτλοι.  

Σωτήρης Ζήκος