(Μην ανησυχείς αγάπη μου)
της Olivia Wilde
(γράφει ο Σωτήρης Ζήκος)
b_505X0_505X0_16777215_00_images_2223_dont-worry-darling.jpg

Το περιβάλλον της ταινίας είναι σε μια ηλιόλουστη Αμερική των 50s, όπου ένα νέο ζευγάρι ζει -μαζί με άλλα ζευγάρια- μια ασφαλή, παλαιομοδίτικη, “ονειρεμένη ζωή” σε μια κλειστή κοινότητα πολυτελών κατοικιών κάπου στη μέση του πουθενά. Καθώς βλέπω την ταινία, παρατηρώ ότι όλα είναι σωστά αναπαραστατικά ως προς την εποχή, στην Αμερική των 50s: τα σπίτια, εξωτερικά και εσωτερικά, τα αυτοκίνητα, τα κοστούμια και το κούρεμα των αντρών και τα φορέματα και η hair coupe των γυναικών, τα έπιπλα και τα αξεσουάρ, τα χρώματα και το ύφος των ανθρώπων, οι μουσικές και οι συνάξεις, μόνο που υπάρχει κάτι που δεν στέκει... ενώ η κώμη των γυναικών είναι καθαρά ξανθά, μελαχροινά, τα μαλλιά της κεντρικής ηρωίδας, της Άλις, είναι με σκούρες ρίζες από κάτω και από πάνω με τρεις τουλάχιστον ελαφρές αποχρώσεις του ξανθού, που είναι τα τελευταία χρόνια της μόδας -αναχρονισμός! Βέβαια, μετά τη συνέχεια της αφήγησης και την ανατροπή, αυτό φαίνεται (κάπως) να δικαιολογείται... αλλά δεν με πείθει σαν σημάδι “προ-οικονομίας”, πιστεύω ότι μάλλον το κράτησε έτσι η ηθοποιός για να μη χαλάσει την εικόνα της! Anyway!
Ωστόσο το μεγάλο ατού της ταινίας παραμένει -λέμε τώρα- η ηθοποιός Φλόρενς Πιου (αναγνωρισμένη από την “Lady Macbeth”) στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Άλις η οποία, αν και “υπερπαίζει” στις σκηνές δραματικής έντασης (σε βαθμό που να γίνεται αντιπαθητική και στον ίδιο τον θεατή), γράφει έντονα στα πλάνα με μια ομορφιά “πληθωρική”: ζουμπουρλού, λαμπερή σε χρώματα, γεμάτη, μαγουλάτη, με παχουλά μπράτσα και χοντρούς μηρούς και γενικώς στρογγυλεμένη -ε νισάφι πια, με τις ωραίες κοκκαλιάρες! (Ζήτω το πρότυπο ομορφιάς της Κέιτ Γουίνσλετ!)
Τώρα η ταινία σαν ταινία, παρότι όλοι οι χαρακτήρες και τα πρόσωπα που παρουσιάζονται σ' αυτήν είναι ενήλικες έως μεσήλικες, είναι μάλλον “ακατάλληλη” για άνω των 18 ετών και κυρίως αφορά κορίτσια. Όπως είπε, μετά την προβολή, μια 13χρονη περίπου, στη φίλη της που είχε χαχανίσει μαζί με άλλους με το απότομο φινάλε: «Εμένα μ' άρεσε, είχε πολύ έξυπνο σενάριο... αν το έπιανες».