(Η συμμαχία της Νέας Ορλεάνης)
της Barbara Kopple
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος)

Αυτό το ντοκιμαντέρ σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Γυρίστηκε στη διάρκεια της πανδημίας, σε μια ταραχώδη περίοδο με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και με την κατάληψη του Καπιτωλίου. Είναι μια ταινία τρυφερή, πολύ προσωπική, για δύο σπουδαίους ηγέτες της κοινωνικής δικαιοσύνης, έναν αφροαμερικανικής καταγωγής και μία Λατινοαμερικανή. Είναι μια ταινία για τη φιλία και τη συνεργασία τους, εξ ου και ο τίτλος, με τον οποίο προσπάθησα να γίνω ευφάνταστη: Gumbo Coalition. Το “gumbo” είναι ένα φαγητό στη Νέα Ορλεάνη, το οποίο φτιάχνεται με ό,τι έχεις στο σπίτι: είτε είναι λουκάνικα, είτε πατάτες ή οτιδήποτε άλλο. Αυτοί οι δύο ηγέτες είναι άνθρωποι που αγκαλιάζουν τους πάντες και αποδέχονται την ποικιλομορφία.
(...) Αρχικά, απλώς ξεκίνησα με το να γνωρίσω σταδιακά τους δύο βασικούς χαρακτήρες. Δεν μπορούσα να γνωρίζω πως θα συμβούν όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα. Ήθελα να δείξω τις ηγετικές τους ικανότητες. Μιλάμε για δύο φοβερές φυσιογνωμίες. Τους γνώρισα καλά ως ανθρώπους, είδα το περιβάλλον που τους ορίζει και τους αφιέρωσα χρόνο. Δε θα μπορούσα να τα έχω προσχεδιάσει όλα αυτά, γιατί το να προεξοφλείς την κατάσταση δεν είναι ένας έντιμος τρόπος να κάνεις ντοκιμαντέρ. Θέλω κι εγώ να εκπλήσσομαι όπως και οι άνθρωποι που το παρακολουθούν πρώτη φορά.
(...) Ξεκινήσαμε το πρώτο στάδιο επιλογής με δεκαπέντε ώρες υλικού, οι οποίες σταδιακά έγιναν οκτώ, μετά έξι και ούτω καθεξής. Παρατήρησα πως όσο αφαιρούσαμε υλικό, έβγαιναν κι άλλα πράγματα στην επιφάνεια. Δίνω σημασία στις ανθρώπινες ιστορίες και επιλέγω να προβάλω το προσωπικό στοιχείο. Χάρηκα που υπήρχαν πορείες και κίνηση στην ταινία μου, χάρηκα που παρουσίασα τους φυλακισμένους και τα δικαιώματά τους, τόσο ανθρώπους που εντάχθηκαν στην κοινωνία όσο και εκείνους που τελικά δεν τα κατάφεραν. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, ο Μαρκ και η Τζάνετ, με πήραν αρκετές φορές τηλέφωνο για να δουν εκ των προτέρων το τελικό αποτέλεσμα, αλλά φυσικά αρνήθηκα. Το είδαν με όλους τους υπόλοιπους στην προβολή της ταινίας.
(...) Αγαπώ να λέω ιστορίες. Λατρεύω να μου μιλάνε οι άνθρωποι και να κατανοώ τι τους οδηγεί και τι τους δίνει κίνητρο. Θα κάνω ντοκιμαντέρ μέχρι να παγώσει η κόλαση. Ύστερα, θα κάνω ντοκιμαντέρ στον πάγο.
(...) Η πίστη αυτή είναι που τους οδηγεί και τους εμπνέει να κάνουν το καλό για τους ανθρώπους τους και την κοινότητά τους. Αν κάτι δίνει δύναμη σε έναν άνθρωπο, δεν μπορώ παρά να το σεβαστώ.

(δηλώσεις της σκηνοθέτιδος στην προβολή της ταινίαςΚυριακή, 5 Μαρτίου 2023 στο Ολύμπιον, στο πλαίσιο του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)