(Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού)
του Martin Scorsese
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Είδα την ταινία των 206 λεπτών σε θερινό κινηματογράφο (γιατί με βόλευε η ώρα προβολής) ντυμένος με ζακέτα με κουκούλα και από πάνω με αντιανεμικό μπουφάν και χρειάστηκε κάπου στη μέση να συνεχίσω να την παρακολουθώ όρθιος, κανένα 20λεπτο, για να ξεμουδιάσω... Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν βαρέθηκα καθόλου, αν και διέκρινα τα παραπανίσια: πλάνα και τις σκηνές, που θα μπορούσαν να είχαν αφαιρεθεί στο μοντάζ, εκτός κι αν επρόκειτο για μια μίνι σειρά!
Μετά διάβασα κάπου ότι «ο Σκορσέζε επιστρέφει με το νέο του αριστούργημα...»!
Κι αναρωτήθηκα: ποιο ήταν το προηγούμενο αριστούργημά του ή τα προηγούμενα αριστουργήματά του; “Ο Ιρλανδός” (2019); “Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης” (2002); “Ιπτάμενος Κροίσος” (2004); “Ο πληροφοριοδότης” (2006); “Ο Λύκος της Wall Street” (2013); “Τα χρόνια της αθωότητας” (!993); Ή μήπως ο εμβληματικός για την εποχή του “Ταξιτζής” (1976);
Τις έχω δει όλες και κάποιες τις έχω ξαναδεί και ξαναδεί και τις απολαμβάνω, αλλά καμιά από τις τόσες ταινίες του στην καριέρα του δεν νομίζω ότι είναι αριστούργημα, ο Σκορσέζε δεν έχει καμιά σκασίλα να κάνει αριστουργήματα. Και ούτε κι αυτή δεν τη θεωρώ αριστούργημα...
Κατά τι είναι τόσο σημαντικό το θέμα της ή και οι χαρακτήρες της που να δικαιολογούν την “επική” διάρκεια των 206 λεπτών αυτής της παραγωγής και τους πόρους (υπερπαραγωγής) που ξοδεύτηκαν για την αναπαράστασή εποχής αυτής της ταινίας; Απλώς ότι του δόθηκαν και τα είχε και τα αξιοποίησε (σχετικά) παραγωγικά για να αφηγηθεί ακόμα και με περιττές σκηνές και λεπτομέρειες την ιστορία του... μια ιστορία “αντι-ηρωικών” χαρακτήρων, είτε κακών είτε, στην καλύτερη περίπτωση, παθητικών (όπως η ινδιάνα Μόλι της φυλής των Όσεϊτζ );
Και όσον αφορά στους πρωταγωνιστές, που ερμηνεύουν οι πλέον δημοφιλείς ηθοποιοί και σταθεροί του συνεργάτες, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και Ρόμπερτ ΝτεΝίρο, ως χαρακτήρες μιας ιδιότροπης / κακότροπης βλακείας “απληστίας”, που οι αδερφοί Κοέν θα την είχαν διεκπεραιώσει σε λιγότερο από δύο (2) ώρες και με περισσότερο μαύρο χιούμορ στην ουσία!

Υ.Γ. Η προηγούμενη ταινία του "Ο Ιρλανδός" ήταν 209 λεπτά, την είδα μία φορά και δεν την ξαναείδα και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα... παρά μόνο τη θλίψη του Ρόμπερτ Ντε Νίρο για το θάνατο του φίλου του.