του Randall Park
(κριτική: Δημήτρη Μπάμπα)

Σ' ένα γεμάτο κινηματογράφο στην Καλιφόρνια διεξάγεται το τοπικό φεστιβάλ ασιατικού κινηματογράφου. Στην οθόνη προβάλλεται μια ρομαντική κωμωδία στην οποία πρωταγωνιστούν ασιατικής καταγωγής ηθοποιοί. Ένα νεαρό ζευγάρι ασιατικής καταγωγής -ο Ben Tanaka και η Miko Hayashi - παρακολουθεί την ταινία. Τα χειροκροτήματα και η θερμή υποδοχή του κοινού έρχονται σε αντίθεση με τη δριμεία κριτική που ασκεί στην ταινία που μόλις τελείωσε ο νεαρός άνδρας. Μία διάσταση αποκαλύπτεται στο ζευγάρι...
Ο Ben, ιαπωνικής καταγωγής, που εργάζεται σε έναν κινηματογράφο τέχνης ως διευθυντής, είναι ένας ασυμβίβαστος σινεφίλ και ένας φέρελπις σκηνοθέτης. Η σχέση με την Miko γρήγορα καταρρέει και ο Ben αναζητά συναισθηματική στήριξη στην κολλητή του φίλη Alice -και αυτή επίσης ασιατικής καταγωγής, αμερικάνο- κορεάτισσα και λεσβία. Η τρίμηνη μετακόμιση της φίλης του στη Νέα Υόρκη πυροδοτεί στον Ben ένα αίσθημα μοναξιάς και ανατρέπει συναισθηματικά τη ζωή του...
Σε σενάριο του Adrian Tomine και βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ του, η ταινία έχει στον κέντρο της τις  διαφορετικές εθνοτικές ταυτότητες, τα διάφορα πολιτισμικά background και πώς αυτά συνυπάρχουν αλλά και συγκρούονται με την κυρίαρχη wasp κουλτούρα της Αμερικής. Οι εθνοτικές και πολιτισμικές ταυτότητες, αλλά και η woke κουλτούρα  καθορίζουν τόσο το κωμικό, όσο και το δραματικό στοιχείο σ' αυτήν την ρομαντική κωμωδία και την χρωματίζουν ανάλογα. Στο φόντο υπάρχει πάντα το σινεμά, ο κινηματογραφικός κόσμος, η κινηματογραφοφιλία του ήρωα.
Η σχεδίαση αυτού του χαρακτήρα, αλλά και η συγκρότηση της δραματικής πλοκής δεν είναι τυπική: Το βασικό στοιχείο στη δραματική πλοκή δεν είναι η ερωτική του σχέση του ήρωα με την φίλη του, αλλά η φιλική του με τη λεσβία κολλητή του. Ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας παραβιάζει τους βασικούς κανόνες της ρομαντικής κωμωδίας: δεν είναι συμπαθητικός, ούτε και μες στην κοινωνική αδεξιότητα του. Αντίθετα είναι γεμάτος ρατσιστικές προκαταλήψεις -από την αντίθετη πλευρά, αυτή του Ασιάτη- και εγκολπώνεται, κατά κάποιον τρόπον, την ανωτερότητα της λευκής φυλής: Ό, τι κυριαρχεί στη μοναχική ζωή του είναι ο πόθος του για τις λευκές γυναίκες.
Καθώς ο ήρωας αναζητάει ένα δρόμο και μία ισορροπία, παρακολουθούμε ένα έναν άνδρα παθητικό, αδύναμο να διαμορφώσει την πραγματικότητα του και να υπερβεί τις ερωτικές απογοητεύσεις και τις προκαταλήψεις του: είναι αξιολύπητος στην εποχή της πολιτικής ορθότητας με όλες αυτές τις παλιομοδίτικες επιβιώσεις που τον καθορίζουν. Υπάρχει ένα στοιχείο μισοανθρωπισμού σε αυτόν τον ήρωα, κάτι που τον κάνει σ’ ένα βαθμό ένα τραγικό πρόσωπο, δέσμιο των παθών του. Όταν τελικά αυτά τα υπερβεί τότε η ταινία χρωματίζεται με τα ροζ χρώματα της ρομαντικής κωμωδίας...