του Χρήστου Νίκου
(κριτική: Σωτήρης Ζήκος)

Στην ταινία αυτή η βασική συνθήκη είναι μια κάπως weird σεναριακή ιδέα (όπως, ας πούμε, στις ταινίες του Λάνθιμου όταν τα σενάρια τους τα έγραφε ο Ευθύμης Φιλίππου) ότι έχει βρεθεί και εφαρμόζεται ένα τεστ “νέας” τεχνολογίας που αξιολογεί τη συμβατότητα των ζευγαριών (σαν να πρόκειται για συμβατότητα μοσχευμάτων) ξεριζώνοντας από ένα νύχι τους και τοποθετώντας τα μαζί σε μια συσκευή που μοιάζει με φούρνο μικροκυμάτων, ώστε να αποφασιστεί αν έχουν προοπτική και πρέπει να συνεχίσουν ή να χωρίσουν.
Μόνο που, στην προκειμένη, πέρα από τη βασική συνθήκη, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της μυθοπλασίας, οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές τους, παραμένουν συμβατικά, προκαλώντας απλώς κάποια επί μέρους “μπερδέματα” αισθηματικά.
Από την άλλη, το μεγάλο ατού αυτής της ταινίας είναι η εκφραστική παρουσία της πρωταγωνίστριας Τζέσι Μπάκλεϊ στο ρόλο της Άννας η οποία εμφανίζεται σε κάθε πλάνο...
Οι εκφράσεις του προσώπου της, τα βλέμματα της και το “λοξό” χαμόγελό της γράφουν αδρά τα συναισθήματά της αλλά και καμιά φορά “ζωγραφίζουν” αχνά τις σκέψεις της και απλώς τα λόγια τα οποία λέει και οι χειρονομίες της επιβεβαιώνουν ή / και συμπληρώνουν αυτά που “λέει” βουβά. Κι είναι αυτή η “τηλεπαθητική” υπέρβαση της υποκριτικής στο σινεμά, μέσα από τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα, όχι μόνο ως “άρρητος” τρόπος επικοινωνίας μεταξύ ηθοποιού και θεατή, αλλά κυρίως μεταξύ των χαρακτήρων μιας ταινίας, που κάνει τη διαφορά.
Κι όπως είναι επίσης αυτή η παρουσία, ομοούσια και ομόλογη με την προτροπή της ταινίας «να κοιτιούνται -πιο συχνά- τα ζευγάρια στα μάτια» -ίσως γιατί μόνο έτσι μπορούν να κρατήσουν μια αληθινή επαφή οικειότητας, αν και με ρίσκο να αποκαλυφθούν οι ρωγμές μιας σχέσης που κρύβονται πίσω από “λόγια αγάπης” και τρόπους καθημερινής συνύπαρξης!
Σαν να λέμε ότι η αλήθεια μιας σχέσης δεν τεστάρεται στα “νύχια” (ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά) αλλά στα μάτια όταν κοιτούν κατάματα, απροσποίητα τον άλλον!