του Ridley Scott
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

(...) Έχω µια προτίµηση στο ιστορικό δράµα, γιατί η ιστορία έχει πολύ ενδιαφέρον. Η ιστορία του Ναπολέοντα είναι η αρχή της µοντέρνας ιστορίας. Άλλαξε τον κόσµο, έγραψε ξανά τους κανόνες.
Μπορεί να ήταν φοβερός στη στρατηγική και την πολιτική, αλλά είχε εµµονή µε τη γυναίκα του και σκεφτόταν τι έκανε εκείνη στο Παρίσι, όσο οδηγούσε τα στρατεύµατα για να κατακτήσει τη Μόσχα.
(...) Η Ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, γιατί δεν µαθαίνουµε από τα λάθη µας. Ένα χρόνο αφού έκανα την ταινία «Ο Μονοµάχος», έλαβα ένα γράµµα από έναν ακαδηµαϊκό ενός σπουδαίου πανεπιστηµίου. Με ευχαρίστησε που ζωντάνεψα ξανά τη ρωµαϊκή αυτοκρατορία. Οι φοιτητές του ενθουσιάστηκαν µε το θέµα.
[ Η δηµιουργία µιας ιστορικής ταινίας μοιάζει] µια µαθηµατική εξίσωση, όπου µπορεί κάτι να συµβεί ή να µη συµβεί. Όλα καταλήγουν στην έρευνα και στην απόφαση που θα πάρεις.
(...) [Σχετικά με τη σχέση Ναπολέοντα -Ιωσηφίνας] Καταλήγει να σπαράζει στο κλάµα, ο άντρας που κατέκτησε τον θρόνο, που ήταν µια ιδιοφυΐα στη στρατηγική. Μεταµορφώθηκε σε έναν αβοήθητο άντρα, που είναι ερωτευµένος µε τη γυναίκα που κάθεται δίπλα του στον καναπέ, και στην οποία παραδέχεται ότι είναι ένα τίποτα χωρίς εκείνη. Οι επιστολές του προς εκείνη είναι κωµικά παιδαριώδεις, υπερβολικά ροµαντικές, ακόµα και πρόστυχες. Ήταν τελείως µαγεµένος. Αφού χωρίστηκαν για τελευταία φορά, εκείνη ούτε που τις διάβαζε. Όταν εκείνη πέθανε, όλες οι επιστολές του ήταν στο κοµοδίνο της.
(...) Συζητήσαµε πολύ για το ποιος και τι θα µπορούσε να είναι, και ο Joaquin [Phoenix] επικεντρώθηκε στο πώς περπατάει, πώς µιλάει, πώς κάθεται. Μελετήσαµε τα πορτρέτα του που είναι φανταστικά. Είναι, επί της ουσίας, φωτογραφίες της περιόδου. Δεν τον κολακεύουν, τον κοιτάς και ξέρεις ότι έχει ένα µεγάλο “εγώ”.
(...) Την ώρα που πέθαινε, η Ιωσηφίνα είχε ήδη πεθάνει, αλλά έχει τον τελευταίο λόγο. Είναι µια ροµαντική πινελιά, αλλά για έναν τύπο που είναι παθιασµένος µε αυτή τη γυναίκα, κανείς δεν ξέρει τι πέρασε από το µυαλό του.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)