(Ο καθεδρικός)
του Ricky D'Ambrose
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Tην ταινία αυτή τη δούλευα μέσα μου από τα 19 μου. Η ιδέα μου ήρθε στην κηδεία της προγιαγιάς μου, όταν είδα δύο αδερφές να θρηνούν χωριστά, ανίκανες να συμφιλιωθούν μετά από χρόνια εχθρότητας. Αυτό συνέβη το 2006, όταν έφυγα για το Κολλέγιο, δηλαδή όταν άρχισα για πρώτη φορά να ζω μόνος μου. Και συνέπεσε με αυτήν την αποκαρδιωτική στιγμή για την οικογένειά μου. Ήταν η περίοδος που άρχισε να διαμορφώνεται και η πολιτική μου άποψη για τα πράγματα, έτσι ξαφνικά είδα την ιστορία της οικογένειά μου με μια νέα ματιά –υπό το πρίσμα της αφύπνισής μου, αλλά και των ιδεολογικών αλλαγών που άρχισαν να γίνονται ορατές στις ΗΠΑ, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 που εγώ γεννήθηκα. Ήταν η εποχή της αδιάκοπης μυθοποίησης της επιτυχίας, των υλικών αγαθών αλλά και της αίσθησης μιας προσωπικής ασφάλειας, που εκπορεύονταν από τη λήξη του ψυχρού πολέμου. Όλα αυτά, στην ταινία είναι ιδωμένα υπό το πρίσμα ενός παιδιού.
Περισσότερο με ενδιέφερε να εστιάσω σε ένα παιδί μοναχικό και ανήσυχο, που ψάχνει απαντήσεις κοιτώντας έξω από το παράθυρό του. Το αποτέλεσμα είναι ένα «κολάζ» εικόνων και ήχων χαραγμένων στις μνήμες του, μία απόπειρα να διαφυλάξω στη μνήμη ένα κομμάτι του εαυτού μου αλλά και αυτής της χώρας.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)