του Otar Iosseliani
(οι σημειώσεις του σκηνοθέτη)

Η ιδέα για την ταινία μου ήρθε μια μέρα που καθόμουν στο Υπουργείο Πολιτισμού. Ήταν η μέρα που ο Ζακ Λανγκ παρέδιδε τα σκήπτρα στον Φρανσουά Λεοτάρ. Στα γραφεία επικρατούσε ο απόλυτος πανικός, οι παλιοί έφευγαν και ερχόντουσαν καινούριοι υπάλληλοι, υπήρχαν χαρτιά παντού, επικρατούσε το χάος. Υποθέτω ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι όταν γίνεται αλλαγή προσώπων στην εξουσία και σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να κάνω μια ταινία για κάποιον που έχει αρχηγική θέση στη Βουλή. Αλλά ήθελα να το κάνω με αφαιρετικό τρόπο.
Στην ταινία, δεν μαθαίνουμε ποτέ σε ποιο υπουργείο δουλεύει ο Βενσάν. Δεν μου αρέσει το σινεμά που βασίζεται σε ατάκες. Θέλω να κάνω σινεμά όπου ο θεατής να μπορεί να καταλαβαίνει τι γίνεται, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα. Όταν έδειξα την ταινία στους Ρώσους, αμέσως μπήκαν στο νόημα, γελούσαν, συμμετείχαν. Και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Ήταν η σκηνοθεσία που τους "οδηγούσε" στην κατανόηση της ταινίας, όχι η γλώσσα. Και γι 'αυτό το λόγο, δεν χρησιμοποιώ και γνωστούς ηθοποιούς. Οι διάσημοι ηθοποιοί κουβαλάνε ένα όνομα, ένα ιστορικό, μας ξυπνάνε αναμνήσεις, συσχετισμούς.
Η ταινία, δεν αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το θέμα της είναι το ανθρώπινο κενό, η ματαιοδοξία και η ατέρμονη δίψα για εξουσία. Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας γινόμαστε άπληστοι αλλά το βλέπουμε κυρίως στους πολιτικούς οι οποίοι συσσωρεύουν εξουσία και χρήμα και τελικά αυτό δεν είναι παρά μόνο μία φούσκα. Ένα φιάσκο. Στα μάτια μου οι άνθρωποι που διψούν για εξουσία είναι άρρωστοι. Δημιουργούν μια εικόνα σοφού, ενός ανθρώπου που ξέρει ακριβώς τι κάνει, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι αλάνθαστοι. Οι πραγματικά σοφοί άνθρωποι, δεν κυνηγούν την εξουσία.
Ήθελα να κάνω μια ταινία για τους ανθρώπους που οργανώνουν κατά τέτοιο τρόπο τη ζωή τους γύρω από την καριέρα τους, αλλά ξεχνάνε τις πραγματικές απολαύσεις της ζωής. Χάνουν το κέφι τους και ασχολούνται μόνο με την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Όταν όμως μια μέρα κάτι αλλάζει, τότε ξυπνάνε και αρχίζουν να ζουν ξανά. Καμιά φορά αυτό γίνεται πολύ αργά στη ζωή μας, στο θέρος της. Το φθινόπωρο είναι περίοδος που κάνουμε ανασκόπηση. Συγχωρούμε, μετανιώνουμε...

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)