του Gabriele Muccino

Μια γλυκόπικρη κωμωδία που επικεντρώνεται στις σχέσεις των δύο φύλων.
Φίλοι, οικογένειες, έρωτες, απιστίες, παιδιά και χωρισμοί. Με φόντο μία πλούσια Iταλική συνοικία, οι ήρωες της ταινίας προσπαθούν να βρουν ισορροπία ανάμεσα στις επιθυμίες τους και τις ευθύνες τους.
Η Τζούλια και ο Κάρλο συζούν τρία χρόνια, ευτυχισμένοι, μέχρι τη στιγμή που η Τζούλια διαπιστώνει ότι είναι έγκυος. Τη χαρά της Τζούλια δε συμμερίζεται ο Κάρλο ο οποίος αντίθετα πανικοβάλλεται. Το ίδιο συμβαίνει και στη μητέρα της Τζούλια ’ννα, η οποία μετά από 29 χρόνια γάμου συνειδητοποιεί ότι θα γίνει γιαγιά και ότι θα χάσει οριστικά τη νιότη της. Όταν ο Κάρλο συναντά την όμορφη 18χρονη μαθήτρια Φραντσέσκα, ξελογιάζεται και την κυνηγά στην αναζήτηση μιας τελευταίας περιπέτειας. Συγχρόνως οι φίλοι του αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα: ο Πάολο αρνείται να παγιδευτεί στην οικογενειακή επιχείρηση, ο Αντριάνο είναι αποφασισμένος να πάρει διαζύγιο και ο Αλμπέτρο κοιμάται κάθε βράδυ και με άλλη γυναίκα…
Η ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας Donatello και το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ του Sundance. 
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Gabriele Muccino δηλώνει: "Η ταινία πραγματεύεται το θέμα του φόβου των ανθρώπων να μεγαλώσουν. Ο φόβος να μεγαλώσεις όταν είσαι τριάντα και ο φόβος να μεγαλώσεις όταν είσαι πενήντα. Οι χαρακτήρες των οποίων οι ιστορίες εξιστορούνται στην ταινία, όλοι, έχουν μία απελπισμένη ανάγκη να παραμείνου έφηβοι. Είναι η ίδια ανάγκη του να είσαι ξέγνοιαστος, να μη σε βαραίνουν υποχρεώσεις, συμβιβασμοί που η κοινωνία, ακόμα και η ηλικία, σου επιβάλλουν. Υπάρχη μία κοινή επιθυμία σε όλους να ξεφύγουν. Να πετάξουν προς οτιδήποτε άγνωστο και μακρινό…
Πιστεύω ότι η απιστία και η δυνατότητα να ζουν αρμονικά δυο άνθρωποι σα ζευγάρι, είναι ένα από τα πιο καθημερινά ζητήματα της εποχής μας. Ο γάμος ως θεσμός περνά κρίση, όλο και λιγότεροι άνθρωποι παντρεύονται την ίδια στιγμή που όλο και περισσότεροι χωρίζουν. Πολλοί τριαντάρηδες είναι σε σύγχιση και καθυστερούν την ενηλικίωσή τους. Η σκέψη του γάμου και της πιθανής ανακύκλωσης των προτύπων της οικογένειας που μεγάλωσαν, τους δημιουργεί συχνά μία παράξενη αίσθηση άγχους και αγωνίας. Δεν ξέρω αν πάντα αυτό ήταν το θέμα. Ξέρω μόνο ότι το σύνδρομο του Πίτερ Παν είναι πολύ διαδεδομένο σήμερα - και σίγουρα όχι μόνο σε ανθρώπους κοντά στα τριάντα τους. Κάποτε διάβασα κάτι σε ένα βιβλίο που μου έκανε εντύπωση. Έλεγε ότι κάποιος μεγαλώνει όταν αρχίζει να μετανοιώνει για το παρελθόν του. Το "Τελευταίο Φιλί" μιλά για αυτή την περίπλοκη, γεμάτη αναταράξεις κούρσα ενάντια στο χρόνο. Η συνεχής αναζήτηση αγάπης, και κατά συνέπεια συναισθημάτων, ενώνει όλες τις ηλικίες. Και αν πράγματι η πιο όμορφη ηλικία είναι η νιότη, τότε εκεί είναι που όλοι θέλουν να επιστρέψουν. Τουλάχιστον αυτό αισθάνονται οι χαρακτήρες της ταινίας."

(Πηγή: δελτίο τύπου)